دانلود ترجمه مقاله مدیریت منابع انسانی و چابکی استراتژیک

1. مقدمه 2. مقالات مربوط به شماره ویژه 3. دلالت ها 4. نتیجه گیری

مقاله در دست، به عنوان مقدمه ای برای این مسئله خاص، درباره چابکی استراتژیک و مدیریت منابع انسانی عمل میکند. مقاله در دست، با مروری خلاصه وار از حالت کنونی مقالات چابکی استراتژیک، پس از مقدمه 5 مقاله، در این مسئله خاص، کار خود را شروع می کند. این مقاله همچنین دلالت های یافته های موجود برای متخصصان دانشگاهی و دست اندرکاران را نیز مشخص می نماید. مقدمه: چابکی استراتژیک، به عنوان توانایی برای کشف مجدد یا مرور استراتژی سازمان یا خود سازمان، به صورت پویا با تغییرات سریع، در محیط کسب و کار خارجی تعریف شده است (داز و کوسونن 2008). تنوع و شدت روزافزون منابع تغییر و پویایی، در محیط کسب و کار معاصر منجر به برجستگی بیشتر چابکی، به عنوان روشی برای تطابق مداوم، با تهدیدات خارجی و فرصت های این چنینی شده است (وبر و تاربا 2014). تغییر فناورانه مختل کننده و سریع، مقررات زدایی، سفارشی سازی انبوه و جهانی سازی مصرف و تولید، منجر به محیط کسب و کار فرارقابتی ای شده است که در آن، مزیت رقابتی، موقت است (داوینی 1999، داوینینو و اسمیت 2010). علاوه بر آن، چالش های نوظهور همانند تغییر اقلیم و رویدادهای افراطی آب وهوا و هم چنین بیماری های همه گیر جهانی، چالش های متمایز و جدیدی را برای موفقیت و بقای سازمان فراهم می آورند (ریچسن و پاوی 2012، اشتایر و گیلبرت 2013).

This paper serves as an introduction to this special issue on strategic agility and human resource management. The paper starts with a summary review of the current state of the strategic agility literature followed by introduction of the five articles in the special issue. The paper also highlights the implications of the findings for academics and practitioners. Introduction: Strategic agility has been defined as the ability to rediscover or review the organization and organization's strategy in a dynamic manner with rapid changes in the external business environment (Doz & Kosonen, 2008). The growing variety and intensity of sources of change and dynamism in the contemporary business environment have led to the increasing salience of agility as a means to continuously adjust to external threats and opportunities (Weber & Tarba, 2014). Rapid and disruptive technological change, deregulation, and the globalization and mass-customization of both production and consumption have led to ‘hypercompetitive’ business environments in which competitive advantages are temporary (D'Aveni, 1999; D'Aveni, Dagnino, & Smith, 2010). Additionally, emergent challenges such as climate change and extreme weather events, and global pandemics provide new and distinctive challenges to organisational survival and success (Nijssen & Paauwe, 2012; Steyer & Gilbert, 2013).