دانلود ترجمه مقاله همه گیری SARS در سال 2003 و اپیدمی کروناویروس جدید در سال 2020

1. مقدمه 2. مشخصه های کروناویروس ها و عفونت های کروناویروسی 3. مروری بر تاریخچه همه گیری SARS و چگونگی مهار آن 4. تجربیات حاصل از همه گیری SARS در سال 2003 5. عفونت فعلی SARS-CoV-2 در چین 6. بررسی بالینی 7. تشخیص 8. اثربخشی تشخیص سریع SARS-CoV-2 در جلوگیری از شیوع بیماری 9. بیماری زایی COVID-19 10. توصیه ها 11. درمان و مدیریت 12. توسعه واکسن برای کروناویروس 13. دستورالعمل هایی برای آینده 14. بحث و بررسی

2019-nCoV بطور رسمی، SARS-COV-2 نامیده می شود و این بیماری، COVID-19 نام گرفت. این اپیدمی ویروسی در چین باعث مرگ بیش از 1800 نفر شده است که عمدتاً سالمندان یا افراد دارای بیماری مزمن زمینه ای یا وضعیت ایمنی سرکوب شده، بودند. این سومین همه گیری جدی کروناویروس در کمتر از 20 سال، بعد از سارس در 2002-2003 و مرس در 2012 بوده است. درحالی که سویه های انسانی کروناویروس به حدود 15% از موارد سرماخوردگی عادی ارتباط دارند، اما SARS-CoV-2 ممکن است درجات متنوعی از شدت، از علائم شبیه به آنفولانزا تا مرگ داشته باشد. در حال حاضر این باور وجود دارد که این سویه کوروناویروس مرگبار، از جانوران وحشی در بازار هوانان در ووهان، شهری از استان هوبی، نشات گرفته است. خفاش ها، مارها و مورچه خوارها، به عنوان حامل های بالقوه براساس شباهت توانلی CoV جداسازی شده از این جانوران و اسیدهای نوکلئیک ویروسی از ویروس جداسازی شده از بیماران مبتلا به SARS-CoV-2، عنوان شدند. اقدامات قرنطیه شدید، شامل قرنطینه کردن شهرهای بزرگ، بستن مرزها و محدود کردن افراد به خانه هایشان در ژانویه 2020 بکار گرفته شدند تا از گسترش این ویروس جلوگیری شود، اما در آن زمان، قسمت اصلی آسیب وارد شده بود، هنگامی که انتقال بین انسانی مشهود شد. درحالی که این اقدامات قرنطینه ای لازم هستند و از یک بلای تاریخی در راستای آنفولانزای اسپانیایی جلوگیری کرد، اما تشخیص زودتر و پیاده سازی زودتر قرنطینه سازی، می توانستند حتی موثرتر باشند. درس های فراگرفته از سارس، باعث تعیین سریعتر توالی اسید نوکلئیک و یک استراتژی قرنطینه مقاوم تر شد. اما، مشهود است که یافتن یک ضدویروس موثر و ایجاد یک واکسن، هنوز چالش های قابل توجهی می باشند. هزینه های شیوع شناسی به جنبه های پزشکی محدود نیستند، زیرا این ویروس باعث اثرات جامعه شناختی، روانشناختی و اقتصادی قابل توجهی در سطح جهان شده است. متاسفانه، پیدایش SARS-CoV-2 باعث این شد که گزارش های متعددی از قرار گرفتن آسیایی ها در معرض رفتارهای نژادپرستانه و جرم های ناشی از نفرت در سراسر جهان شد.

The 2019-nCoV is officially called SARS-CoV-2 and the disease is named COVID-19. This viral epidemic in China has led to the deaths of over 1800 people, mostly elderly or those with an underlying chronic disease or immunosuppressed state. This is the third serious Coronavirus outbreak in less than 20 years, following SARS in 2002–2003 and MERS in 2012. While human strains of Coronavirus are associated with about 15% of cases of the common cold, the SARS-CoV-2 may present with varying degrees of severity, from flu-like symptoms to death. It is currently believed that this deadly Coronavirus strain originated from wild animals at the Huanan market in Wuhan, a city in Hubei province. Bats, snakes and pangolins have been cited as potential carriers based on the sequence homology of CoV isolated from these animals and the viral nucleic acids of the virus isolated from SARS-CoV-2 infected patients. Extreme quarantine measures, including sealing off large cities, closing borders and confining people to their homes, were instituted in January 2020 to prevent spread of the virus, but by that time much of the damage had been done, as human-human transmission became evident. While these quarantine measures are necessary and have prevented a historical disaster along the lines of the Spanish flu, earlier recognition and earlier implementation of quarantine measures may have been even more effective. Lessons learned from SARS resulted in faster determination of the nucleic acid sequence and a more robust quarantine strategy. However, it is clear that finding an effective antiviral and developing a vaccine are still significant challenges. The costs of the epidemic are not limited to medical aspects, as the virus has led to significant sociological, psychological and economic effects globally. Unfortunately, emergence of SARS-CoV-2 has led to numerous reports of Asians being subjected to racist behavior and hate crimes across the world.

تاریخچه اپیدمی بیماری SARS و نحوه مهار آن

17 سال از شیوع سندرم تنفسی حاد شدید (SARS) ناشی از کوروناویروس سارس (SARS-Cov) می گذرد. این سینه پهلوی غیرمعمول بسیار واگیردار ابتدا در استان گوانگدونگ چین در نوامبر 2002، پدیدار شد. موارد اولیه، جابجا کنندگان حیوان در شهر گوانگژو بودند که تماس نزدیک با غذای بازی جانورانی داشتند. گفته شده که گربه های زباد، ممکن است به عنوان یک میزبان تقویت کننده میانجی، عمل کرده باشند. سه ماه بعد، همه گیری سارس، سریع شد و در سطح جهان بخاطر انتقال انسانی ویروس، منتشر شد. در 21 فوریه 2003، یک استاد پزشکی از فوهان در استان گوانگدونگ، کسی که یک «ابر پخش کننده» تلقی می شد، برای بازدید از بستگانش به هنگ کنگ رفت. در طی اقامتش در هنگ کنگ، این ویروس را به 2 عضو خانواده، 4 پرسنل مراقبت سلامت (HCW) و 12 سکنه اطراف، منتقل کرد. بخاطر مسافرت بین المللی و انتقال به HCW ها، این بیماران، SARS-CoV را به هنگ کنگ و کشورهای دیگر، شامل ویتنام، سنگاپور و کانادا، منتشر کردند. در نهایت، 8422 نفر در 32 کشور مبتلا شدند و 919 نفر (11%)، فوت کردند. در چین، 5328 مورد گزارش شدند و 349 (6.5%) بین 16 نوامبر 2002 و 3 ژوئن 2003، فوت کردند. در ابتدای شیوع در هنگ کنگ، سرزمین اصلی چین و دیگر مناطق، با این SARS-CoV کشنده، آشنا نبودیم. حدود 3 ماه طول کشید تا توالی یابی این کروناویروس را تکمیل کنیم. موفقیت جهانی در مبارزه علیه سارس تاحدی بخاطر مشخصات شیوع شناسی و زیست شناختی عامل ابتلای SARS-CoV بود. درک الگوهای انتقال و توانایی تشخیص و تایید بیماران مبتلا در نهایت باعث اقدامات غربالگری موثر و کاهش نرخ انتشار بیماری شد. بخاطر عدم وجود دارو یا واکسن، گزینه ها برای مداخله زودهنگام، به اقدامات بهداشت عمومی محدود بودند. مراحل و گام هایی که باعث متوقف شدن سارس شدند، را می توان با رویدادهای رخ داده در پکن، توصیف کرد. پکن، بزرگترین شیوع سارس با شروع در 5 مارس 2003 را تجربه کرد. این شیوع در 6 هفته در 25 آوریل 2003، به حداکثر خود رسید، هنگامی که 173 مورد بتازگی مشکوک به سارس روزانه بستری می شدند. در 20 ژوئن 2003، آخرین دسته از 18 بیمار سارس بهبود یافتند و از بیمارستان مرخص شدند و این نشانه هایی از انتهای همه گیری در پکن بود.

رفع سریع شیوع در پکن به اتخاذ سریع یک سری اقدامات کنترلی موثر، نسبت داده شد:

• هزاران پرسنل مراقبت از سلامت محلی و نظامی برای مدیریت اضطراری شیوع، بسیج شدند. تعداد زیادی از موارد فوریتی و اضطراری شامل تجهیزات حفاظتی شخصی (PPE) و کیت های پزشکی به بخش های خط مقدم پزشکی ارسال شدند. این افراد و مواد، راه کار اصلی برای پیروزی در جنگ علیه سارس بودند.
• بیش از 100 کلینیک تب در همه بیمارستان های ثانویه و ثالث در پکن، راه اندازی شد. افرادی که به کلینیک های تب مراجعه می کردند، معاینه جسمی شامل دمای بدن، شمار سلول سفید خون و رادیوگرافی سینه، انجام دادند. کلینک های تب، نقش مهمی در غربالگری و تریاژ داشتند.
• همه بیماران حاد دچار سارس، در بخش های بیمارستانی اختصاص یافته، تمرکز داده شدند. در 1 مه 2003، یک بیمارستان سارس 1000 تختخوابی جدید (بیمارستان زیاونتانگشان، پکن) ساخته شد و فوراً مورد بهره برداری قرار گرفت. مزیت های داشتن چنین محلی، این بود که مدیریت متمرکز بیماران سارس راحت تر بود و در عین حال، انتقال ویروس به افراد سالم را کاهش داد.
• در مدت زمان شیوع سارس، بیش از 60000 HCW، آموزش پزشکی در زمینه مدیریت بیماران دچار سارس، کنترل ابتلا و استفاده از PPE را، دریافت کردند.
• چندین اقدام برای کاهش انتقال بین افراد، شامل تفکیک بیماران دچار سارس، ردیابی و قرنطینه کردن تماس های نزدیک، پایش مکان انتقال و نزدیکی به امکانات دارای تعمیر و نگهداری ضعیف که می توانند باعث تقویت گسترش ویروس شوند، انجام شدند.
• انتشار اطلاعات بسیار حیاتی بود. گزارشگری بموقع و دقیق وضعیت اپیدمی و راهنمایی علمی در مورد پیشگیری و کنترل ابتلا، نقش مهمی در تثبیت افراد و غلبه بر اپیدمی، ایفا کردند.