دانلود ترجمه مقاله مفهوم واحدهای دولت دیجیتال و تجدید مدیریت عمومی در عصر دیجیتال

1. مقدمه 2. تاریخچه آشفته مدیریت فناوری اطلاعات بخش عمومی و پیدایش واحدهای دولت دیجیتال 3. طرح پژوهش 4. DGUها و ارتدوکسی جدید دولت دیجیتال 5. DGUs: تغییر در ساختارها ، اختیارات و منابع حکومت 6. مزایا ، ریسک ها و مسیرهای آینده DGU ها: دستور کار تحقیق مدیریت عمومی 7. نتیجه گیری

چکیده – از سال 2011 به بعد، واحدهای دولت دیجیتال (DGU) به سرعت به عنوان یک راه حل ترجیحی برای مقابله با خدمات دیجیتالی با هزینه بیش از حد و عملکرد پایین و برنامه های ضعیف تغییر شکل دیجیتال که گریبانگیر دولت های امروز است ، پدیدار شده اند. این مقاله یک برنامه تحقیقاتی مورد نیاز در مورد این روند در حال ظهور را آغاز می کند که تا به امروز توسط دانشمندان مدیریت دولتی نادیده گرفته شده است. DGU ها در مرکز ایالت وجود دارند و یک ارتدوکسی مشترک را اتخاذ می کنند و از چالاکی ، طراحی کاربر محور ، پشتیبانی متعدد، تصمیم گیری مبتنی بر داده ، راه حل های مبتنی بر "پلت فرم" و ویژگی" تحویل-اول " حمایت می کنند. با این حال،DGU ها در عمل با ساختارها و منابع حکومتی خود متمایز می شوند و پیچیدگی قابل توجهی را به این تشکیلات اخیر پدیده دولت می افزایند. این مقاله به تشریح شباهت ها و تفاوت های شش مورد از اولین DGU های معرفی شده می پردازد و مواردی را مورد تاکید قرار می دهد که محققان هنگام ارزیابی DGU ها باید به عنوان ابزاری که به طور فزاینده برای تجدید بخش عمومی عصر دیجیتال مورد استفاده قرار می گیرد به آن توجه داشته باشند. این موارد عبارتند از: سوابق ترکیبی موفقیت آنها تاکنون؛ خطرات تلاش برای انجام اصلاحات از بالا به پایین ؛ تهدیدهای خارجی برای پایداری DGUs ؛ و معضلات پاسخگویی همراه با اصلاحات دولت دیجیتال.

From 2011 onward, Digital Government Units (DGUs) have quickly emerged as a preferred solution for tackling the over-cost and under-performing digital services and lagging digital transformation agendas plaguing today’s governments. This article kickstarts a much-needed research agenda on this emerging trend, which has to date largely been ignored by public management scholars. DGUs exist at the center of the state, and adopt a shared orthodoxy, favoring agile, user-centric design, pluralistic procurement, data-driven decision making, horizontal ‘platform’ based solutions and a ‘delivery-first’ ethos. However, DGUs are differentiated in practice by their governance structures and resources, adding notable complexity to this recent machinery of government phenomenon. The article details the similarities and differences across six of the first DGUs introduced and highlights issues that researchers should address when assessing DGUs as an increasingly preferred instrument of digital era public sector renewal. This includes: their mixed record of success thus far; the risks of top-down reform efforts; external threats to DGUs’ sustainability; and accountability dilemmas accompanying digital government reforms.

بخشی از ترجمه مقاله (صفحه 27 فایل ورد ترجمه)