دانلود ترجمه مقاله افشای داوطلبانه، ساختار مالکیت، و سررسید بدهی شرکت

1. مقدمه 2. توسعه فرضیات 3. داده ها 4. تحلیل چند متغیره 5. بررسی دقت، تحلیل های اضافی و درون زایی 6. نتیجه گیری

این مطالعه، اثر افشای داوطلبانه بر سررسید بدهی شرکتی و نقش ساختار مالکیت بر این اثر را بررسی می کند. برای یک نمونه متشکل از 440 شرکت پذیرفته شده فرانسوی از 2007 تا 2013، نتایج تجربی نشان می دهند که شرکت های دارای افشای داوطلبانه بیشتر، بدهی درازمدت بیشتری دارند که این گویای آن است که شرکت ها از افشای گسترده از طریق دسترسی بیشتر به بدهی با سررسید طولانی تر، بهره می گیرند. این یافته با این شواهد همخوانی دارد که افشای داوطلبانه یک مکانیزم نظارت کارآمد در شرکت ها فراهم می کند که در آن بدهی درازمدت می تواند شرکت را از شکایات طلبکار برای مدت طولانی راحت کند. همچنین نتایج نشان می دهند که ارتباط مثبت بین افشای داوطلبانه و بدهی درازمدت، تنها هنگامی به هم ارتباط دارند که حقوق کنترلی سهامداران کنترل کننده (حاکم)، به میزان معناداری فراتر از حقوق گردش نقدی می باشند. این یافته، کار پژوهشی اخیر که نشان داده بود که سیاست های افشای بهتر با نظر مثبت تری توسط بازار در محیط های دارای ریسک مصادره ثروت توسط سهامداران حاکم بیشتر دیده می شوند، را تایید می کند. مقدمه: پژوهش های بسیار زیادی، اهمیت نمایندگی و مسائل عدم تقارن اطلاعات در طراحی پیمان های بدهی را گزارش داده اند (برای مثال، آرمسترانگ، گوای و وبر، 2010؛ کریستن سن، نیکولائف و ویتنبرگ- موئرمان، 2016؛ دیاموند، 1991). اما، اینکه این مسائل چه تاثیری بر انتخاب بین بدهی کوتاه مدت و بلند مدت می گذارد، هنوز نامعلوم باقی مانده است. تعدادی مطالعات تجربی نشان می دهند که شرکت ها بدهی کوتاه مدت بیشتری در صورت وجود مکانیزم های حاکمیتی کارآمد، مانند سطوح بالای مالکیت مدیریتی (داتا، اسکاندار-داتا و رامان، 2005)، هیئت مدیره قوی (هارفورد، لی و ژائو، 2008) یا رقابت پذیری زیاد کنترل بزرگترین سهامداران (بن-نصر، بوبکر و رواتبی، 2015)، صادر می کنند. مقالات دیگر، این شواهد را بیان کرده اند که سررسیدهای بدهی در شرکت های دارای محیط اطلاعاتی و نظارتی بهتر، مانند شرکت دارای کیفیت گزارشدهی مالی بالاتر (باهارات، سوندر و سوندر، 2008؛ گارسیا-تروئل، مارتنیز-سولانو و سانچز-بالاستا، 2010) یا حسابرسی های بیرونی قوی تر (ال قول، گودهامی، پیتمن و ریزینو، 2016)، طولانی تر هستند.

This study examines the effect of voluntary disclosure on corporate debt maturity and the role of ownership structure in this effect. For a sample of 440 French listed firms from 2007 to 2013, the empirical results indicate that firms with greater voluntary disclosure have more long-term debt, suggesting that companies benefit from extensive disclosure through greater access to long-maturity debt. This finding is consistent with the evidence that voluntary disclosure provides an efficient monitoring mechanism in firms where long-term debt could insulate firms from lender scrutiny for long periods. The results also show that the positive association between voluntary disclosure and long-term debt is relevant only when the control rights of the controlling shareholders are significantly in excess of cash-flow rights. This finding supports recent work showing that better disclosure policies are viewed more positively by the market in environments where the risk of wealth expropriation by dominant shareholders is higher. Introduction: A long line of research documents the importance of agency and information asymmetry problems in the design of debt covenants (e.g., Armstrong, Guay, & Weber, 2010; Christensen, Nikolaev, & Wittenberg- Moerman, 2016; Diamond, 1991). However, how these problems affect the choice between short- and long-term debt remains unclear. Some empirical studies show that firms issue more short-term debt in the presence of efficient governance mechanisms, such as high levels of managerial ownership (Datta, Iskandar-Datta, & Raman, 2005), strong boards of directors (Harford, Li, & Zhao, 2008), or high contestability of the largest shareholder's control (Ben-Nasr, Boubaker, & Rouatbi, 2015). Other work provides evidence that debt maturities are longer in firms with a better information and monitoring environment, such as one with a higher quality of financial reporting (Bharath, Sunder, & Sunder, 2008; García-Teruel, Martínez-Solano, & Sánchez-Ballesta, 2010) or stronger external audits (El Ghoul, Guedhami, Pittman, & Rizeanu, 2016).