دانلود ترجمه مقاله ارزیابی زیست محیطی استراتژیک در راستای برنامه های توسعه و تحول پایدار

1. مقدمه 2. روش تحقیق 3. SEA در دوران پس از جنگ در کلمبیا: ارتباطات شناخته شده 4. کاربرد SEA در کلمبیا: عرصه اقدام محدود 5. تجزیه و تحلیل 6. نتیجه گیری

مقدمه: دولت کلمبیا و گروه چریکی چپ‌گرای فارک - EP یک موافقت‌نامه صلح در نوامبر ۲۰۱۶ به امضا رساندند. از آن زمان، کلمبیا به مرحله پس از درگیری واردشده است که انتظار می‌رفت ۲۰ سال طول بکشد (dnp، ۲۰۱۶). پس از توافق صلح در یک کشور، فشار سیاسی مضاعفی برای ارائه منافع توسعه سریع و همچنین اجرای طرح‌های توسعه‌ای برای ایجاد شرایط زندگی بهتر در مناطق جنگ‌زده و ایجاد صلح و ثبات برای قشر فقیر و آسیب‌پذیر جمعیت ایجاد می‌شود (برون و همکاران، ۲۰۱۲). در برخی کشورها پس از مناقشه، برنامه‌های توسعه تا حدی توسط آژانس‌های دوجانبه و سازمان‌های کمک‌رسانی چندجانبه تأمین می‌شوند. بنابراین، در ابتدا منابع باید به سرعت تخصیص داده شوند. طبق گفته (بوما، ۲۰۱۲)، کمک‌های توسعه‌ای رسمی در سال‌های پس از توافق صلح به اوج خود می‌رسد و پس‌ازآن به‌تدریج کاهش می‌یابد. در کلمبیا، تصمیمات در مورد برنامه‌های توسعه در موسسه برنامه‌های توسعه‌ای با رویکرد منطقه‌ای (PDET) مطرح می‌شوند. در حال حاضر مجموعاً تعداد شانزده PDET درحال‌توسعه هستند که بعد از جنگ ۱۷۰ شهر را تحت پوشش قرار می‌دهند. این نهادهای شهری در مناطق با ثروت عظیم ازنظر منابع طبیعی، مانند پارک‌های طبیعی حفاظت‌شده، تالاب‌ها و جنگل‌های استوایی آمازون و دیگر منطق کشور قرار دارند. در این شرایط، دوره بازسازی پس از جنگ در نهادهای شهری را می‌توان با شرایط فرا-توسعه‌ای مشخص کرد که به‌طور بالقوه موجب چالش‌های زیست‌محیطی شدید می‌شود. به همین دلیل، دولت ملی چالش بزرگی برای انجام برنامه‌های توسعه مبتنی بر حفاظت از محیط‌زیست و مدیریت یکپارچه دارد. علاوه بر این، توجه به مسائل زیست‌محیطی در برنامه‌های توسعه منجر به جلوگیری از مناقشات آتی می‌شود و مدیریت منابع طبیعی به نهادینه‌سازی صلح و ثبات طولانی‌مدت کمک می‌کند (بوما، ۲۰۱۲؛ جنسن و لونرگان، ۲۰۱۲؛ ورهیم و سوییتزر، ۲۰۰۵). استفاده از ابزارهای ارزیابی زیست‌محیطی مانند ارزیابی محیطی استراتژیک (SEA) یک گزینه مناسب برای توجه به ملاحظات زیست‌محیطی در برنامه‌ریزی مربوط بازسازی است. SEA ابزاری است که می‌تواند به تدوین و اجرای نوآوری‌های استراتژیک کمک کند (پارتیداریو، ۲۰۱۲) و در فرآیندهای تصمیم‌گیری ایفاکننده یک نقش سیاسی باشد (به‌عنوان مثال، نوبل و نوآنکزی، ۲۰۱۶).

Introduction: The Colombian government and the guerrilla leftist group FARC-EP signed a peace agreement in November 2016. Since then, Colombia has entered a post-conflict stage that is expected to last 20 years (DNP, 2016). After a peace agreement in a country, there is political pressure to show affected communities the immediate development benefits as well as to carry out development plans for generating better living conditions in the places most affected by war and to build peace and stability for the most vulnerable and the poorest segment of the population (Brown et al., 2012). In some post-conflict countries, development programs are partially financed by bilateral agencies and multilateral aid organizations, and, therefore, resources need to be rapidly allocated in the beginning. According to Bouma (2012), official development assistance tends to peak in the years immediately following a peace agreement and tends to gradually decline thereafter. In Colombia, decisions about development programs are going to be outlined in the “Planes de Desarrollo con Enfoque Territorial-PDET” (Territorially Focused Development Programs, PDET). A total of 16 PDETs are currently being developed, these cover 170 post-conflict municipalities. These municipalities are located in areas with great wealth in terms of natural resources, such as protected natural parks, wetlands, and the Amazon and Darién tropical forests, among other relevant landscapes in the country. Under these circumstances, the recovery period in post-conflict municipalities can be characterized by hyper-development conditions, potentially causing severe environmental impacts. For this reason, the national government has the challenge of addressing development plans in such a way that environmental protection and management are integrated. Moreover, the incorporation of environmental issues into the development plans has the potential to avoid future conflicts, and the management of natural resources is relevant for peacebuilding and long-term stability (Bouma, 2012; Jensen and Lonergan, 2012; OECD, 2008; Verheem and Switzer, 2005). One option for addressing environmental considerations in reconstruction planning is to use environmental assessment tools such as strategic environmental assessment (SEA). SEA is an instrument that can assist the formulation and implementation of strategic initiatives (Partidário, 2012) and play a political role in decision-making processes (e.g., Noble and Nwanekezie, 2016).