دانلود ترجمه مقاله ارزیابی زیست محیطی استراتژیک برای پایداری: بررسی یک دهه از پژوهش های آکادمیک

1. مقدمه 2. روش ها 3. دیدگاههایی در مورد SEA به عنوان ابزاری برای حمایت از توسعه پایدار 3.1. ارائه چارچوب حمایت از تصمیم گیری برای توسعه پایدار 3.2. سازگاری با فرایند تصمیم گیری 3.3. ترکیب اهداف و اصول توسعه پایدار 3.4. درنظرگرفتن مسائل اولیه مربوط به توسعه پایدار 3.5. اتخاذ معیارهای توسعه پایدار 3.6. شناسایی و ارزیابی جایگزین های «پایدارتر» 3.7. جریان نزولی توسعه پایدار 3.8. جذب مقیاس بزرگ و اثرات انباشته 3.9. فعال سازی تغییر سازمانی و یادگیری تحولی 4. بحث و بررسی 4.1. معنا و مفهوم دامنه محیط زیست و توسعه پایدار در SEA 4.2. روش های توسعه پایدار 4.3. عملیاتی سازی توسعه پایدار: از اصول تا روش 4.4. انعطاف پذیری و ساختار 4.5. تغییر سازمانی و یادگیری برای توسعه پایدار 5. نتیجه گیری

5. نتیجه گیری این مقاله شناسایی و بررسی چیزی را انجام می دهد که منابع دانشگاهی در توسعه PPP، ارزیابی و تصمیم گیری درباره نحوه توانایی یا الزام پشتیبانی SEA از توسعه پایدار به عنوان یک ابزار یا فرایند ارزیابی گزارش می کنند. «ارزش افزوده» SEA برای توسعه پایدار، که بسیاری از نویسندگان براین باورند که معیار نهایی اثربخشی SEA است (نوبل، 2002؛ پارتیداریو، 2000؛ تریول، 2010)، شامل تعدادی از عناصر است، که عبارتند از افزودن ساختار و انعطاف پذیری، درنظرگرفتن اتخاذ اولیه اصول توسعه پایدار و شناسایی مسائل توسعه پایدار، ترویج توسعه و درنظرگرفتن جایگزین های پایدارتر، ترسیم و اعمال معیارهای ارزیابی اثرات، درنظرگرفتن جریان نزولی اصول توسعه پایدار و ترویج یادگیری تحولی باتوجه به توسعه پایدار. با این حال، توان بالقوه عمل نیست و ممکن است فرد تعجب کند که چرا، با توان بالقوه بسیار SEA، شواهد گسترده تری از دستیابی آن به نتایج توسعه پایدار وجود ندارد. هنوز هم موانع بسیاری وجود دارد که SEA را برای توسعه پایدار به چالش می کشند که عبارتند از تفاسیر متغیر دامنه توسعه پایدار در SEA، اتخاذ محدود معیارهای ارزیابی در SEA که با اصول توسعه پایدار گسترده تر ارتباط مستقیم دارد، و چالش های تصمیم گیرندگان در اتخاذ فرایندهای تصمیم گیری توسعه PPP برای دربرگرفتن مسائل توسعه پایدار. ماهیت کارعلمی درمورد این موضوع نیز ممکن است پیشرفت طاقت فرسایی باشد. به جای اینکه حقیقتا فریم های رایج اصول توسعه پایدار را اتخاذ و ایجاد کنیم که درنظر ما، به نظر می رسد تنها به میزان متوسطی به عمل SEA کمک کند، ضرورت به چالش کشیدن چنین فریم هایی را بیان می کنیم یا حداقل، برروی نحوه عملیاتی سازی این اصول تمرکز می کنیم. اگرچه، مسلما بسیاری از این مسائل برای SEA منحصر به فرد نیستند، و حقیقتا با رها کردن SEA در حمایت از ارزیابی توسعه پایدار یا ابزارهای دیگر حل نمی شود؛ اما به منظور پیشبرد SEA برای توسعه پایدار، لازم است 1) ماهیت و دامنه توسعه پایدار را به تفضیل بیان کنیم و هدف SEA را در انواع مختلفی از زمینه های تصمیم گیری توضیح دهیم؛ 2) نحوه انتخاب و عملیاتی سازی روش های مختلف توسعه پایدار را در چارچوب های SEA توضیح دهیم؛ 3) اتخاذ اهداف توسعه پایدار و توسعه معیارهای ارزیابی مرتبط با اهداف تداوم پذیری را توجیه کنیم؛ و 4) باتوجه به توسعه پایدار ازطریق کاربرد SEA به نحوه تسهیل سازی یادگیری سازمانی توجه بیشتری کنیم.

5. Conclusion This paper set out to identify and examine what the academic literature reports as to how SEA, as an assessment tool or process, can or should support sustainability in PPP development, assessment and decision making. The ‘value add’ of SEA for sustainability, which many authors believe is the ultimate measure of the effectiveness of SEA (Noble, 2002; Partidario, 2000; Therivel, 2010), includes a number of elements, including adding structure and flexibility, allowing for early adoption of sustainability principles and identification of sustainability issues, promoting development and consideration of more sustainable alternatives, delineating and applying impact assessment criteria, allowing for trickle down of sustainability principles and promoting transformational learning regarding sustainability. However, potential is not practice and one might wonder why, with so much potential for SEA, there is not more widespread evidence of it achieving sustainability outcomes.Many barriers still exist that challenge SEA for sustainability including variable interpretations of the scope of sustainability in SEA, the limited adoption of assessment criteria in SEA that are directly linked to broader sustainability principles, and the challenges for decision-makers in adapting PPP development decision-making processes to include sustainability issues. The nature of academic work on the matter may also be stifling progress. Rather than simply adopt and build on current framings of sustainability principles, which, in our view, seem to have contributed only modestly to SEA practice, we argue the need to challenge such framings or, at a minimum, focus on how to better operationalize the principles. Arguably, however, many of these issues are not unique to SEA, and will not be resolved simply by abandoning SEA in support of sustainability assessment or other tools. But, in order to advance SEA for sustainability, there is a need for 1) detailing the nature and scope of sustainability and elucidating the purpose of SEA in a variety of decision-making contexts; 2) describing how to select and operationalize the different approaches to sustainability in SEA frameworks; 3) guiding the adoption of sustainability objectives and the development of assessment criteria linked to sustainability goals; and 4) placing much more attention on how to facilitate institutional learning regarding sustainability through SEA application.