دانلود ترجمه مقاله برندینگ مکان در قالب سیاست شهری

1. مقدمه 2. برندینگ مکان به عنوان تحققی ترکیبی از سیاست شهری 3. برندینگ مکان به عنوان سیاست شهری: تقاطع عمل و تئوری 4. مساله بندی برندینگ مکان به عنوان سیاست شهری 5. در راستای رویکردی زیست محیطی: تئوری سازی برندینگ مکان به عنوان سیاست شهری 6. برندینگ مکان غیرسیاسی

مقدمه: ارتباط گسترده بین سیاست های برندینگ از یک سود و منطقه ای سازی آن از سود دیگر همانطوری که توسط تیت و جنسون (2007) عنوان شده است، تنها محصول نگرشی کارآفرینانه تر در شهرها و مناطق نمی باشد (هاروی، 2012، 1989a، 1989b)، ولی می تواند به عنوان نتیجه نهایی یک نوع از سیاست های شهری (برنر و تئودور، 2002، ایسین، 1998) به صورت ظهور یافته در قالب ماده ای ترکیبی در ارائه فرآیند خلق محیط های فضایی جدید در نظر گرفته شود (برگ، لینده-لارسن، و لافگرن، 2002؛ هاسپرس، 2006، 2008؛ لوکارلی و هالین، 2015؛ متزگار، 2013) (شکل 1 را مشاهده کنید). تقاطع برندینگ و منطقه ای سازی، مخصوصا با توجه به فضاسازی، اخیرا یکی از موضوعات مورد توجه بوده است (زنکر و ژاکوبسن، 2015). این گونه تحقیقات در زمینه بررسی دسته بندی های مختلف در زمینه فرآیندهایی منطقه ای سازی غیر استاندارد که لایه های فضایی جدیدی را ایجاد می کنند و در قالب فرم های مختلفی از برندهای مکان ظهور می یابند بسیار مفید خواهد بود (بویسون، 2015؛ بویسون، ترلو و وان گروپ، 2011؛ وایت و براون، 2015) همچنین این موضوع در قالب شبکه هایی از دیدگاه های سیاسی و بازار محور استراتژی های شرکتی ظهور خواهند یافت (پاسکونلی، 2015). این تقاطع همانطوری که این مقاله عنوان داشته است، در قالب سیاست های شهری شکل یافته که نتیجه ای از تکامل هماهنگ برندینگ و منطقه ای سازی می باشد (هم در قالب تئوری و هم در قالب عمل). این موضوع صرفا در قالب سیاست های مدرن مبتنی بر بازار ظهور نیافته و یک سری سیاست های ترکیبی فرآیند محور را نیز شامل می گردد که در آن به عنوان مثال، بخش های دولتی و خصوصی و موضوعات سیاسی و اقتصادی و نیز بازار، مرتبط و متمایز (یعنی به صورت یک فرآیند) و در تعامل با یکدیگر می باشند (کاواراتیس و کالاندیدس، 2015).

Introduction: The widespread connection between practices of branding on one hand and regionalization on the other as pointed out by Tait and Jensen (2007) is not only the product of a more entrepreneurial attitude of cities and regions (Harvey, 2012, 1989a, 1989b), but it can also be seen as the end result of a type of urban policy (see Brenner & Theodore, 2002; Isin, 1998) emerging as a hybrid materialization representing the process of creating new spatial settings (Berg, Linde-Laursen, & Löfgren, 2000; Hospers, 2006, 2008; Lucarelli & Hallin, 2015; Metzger, 2013). (See Fig. 1.) The intersection of branding and regionalization, especially in regard to spatiality, has recently been a topic of increased attention (see Zenker & Jacobsen, 2015). Such research is helpful in pointing out various categorizations and reflections on the way in which different processes of nonstandard regionalization create new spatial layouts that emerge as different forms of place brands (see Boisen, 2015; Boisen, Terlouw, & van Gorp, 2011; Witte & Braun, 2015) as well as those which are founded on networks of both market-driven and political visions of territorial cooperative strategies (see Pasquinelli, 2015). This intersection, as this paper will further argue, is being shaped as urban policy which is the result of the co-evolution of branding and regionalization discourse (i.e. in both theory and practices); this does not merely emerge as a purely determinist modern capitalist, market-led policy (Leys, 2003), but rather as a processual hybrid policy (Sheller & Urry, 2003) in which for example the public and the private, economics and politics, and the market and the polis are blurred and coemerge (i.e. as a process) in a relational and interactive manner (see Kavaratzis & Kalandides, 2015).