دانلود ترجمه مقاله خطرات اخلاقی در تصمیم گیری استراتژیک

1. مقدمه 2. مدل نگرانی های شغلی 3. خطر اخلاقی 4. قرارداد 5. حق تصدی 6. بحث و بررسی

این مقاله به ارائه نظریه کژمنشی می پردازد که در آن کارگزارها نقش تصمیم گیرنده استراتژیکی را به خود می گیرند. مسائل شغلی باعث افزایش اولویت ها نسبت به ریسک می شود و این نیز به نوبه خود انگیزه کنترل تبادل سود- ریسک پروژه را ایجاد میکند. کژمنشی حاصل را می توان با قرارداد انگیزشی بهبود بخشید. هزینه بهینه غیرکاهشی شامل ارائه گزینه های پولی است. در زمینه تصدی آکادمیکی، استاندارد تصدی بهینه از کارگزار می خواهد تا فراتر از انتظارات برود و در انحراف معیار استاندارد پیامد مورد انتظار قرار گیرد. مقدمه: در آثار مربوط به کارفرما- کارگزار، خطرات اخلاقی زمانی به مسئله هدایت اقدامات یک کارگزار اشاره دارد که این اقدامات غیرقابل مشاهده باشند یا قرارداد براساس آنها غیرممکن باشد. تحلیل معمول این است که کارگزار را می توان به اعمال تلاش ترغیب کرد (منابع اولیه شامل میرلیز 1976، میرلیز 1999، هولمستروم 1979، راجرسون 1985). درمقابل، کژمنشی کمتر مورد توجه قرار گرفته است و زمانی ظهور می یابد که نقش کارگزار، تصمیم گیری استراتژیکی برای یک پروژه باشد. مسئله کژمنشی در تصمیم گیری استراتژیکی آشکارتر از CEO شرکت می باشد.CEO به وسیله مالکین شرکت و برای تنظیم و پیاده سازی جهت گیری استراتژیکی شرکت استخدام می شود. در میان چندین تصمیم گیری استراتژیکی که CEO با آنها مواجه می شود، قیمت گذاری محصولات شرکت، انتخاب اندازه تولید، توسعه استراتژی R&D، و انتخاب بازارهای هدف اهمیت زیادی دارند. هرگونه عدم موفقیت CEO در تصمیمات بالا می تواند هزینه های قابل توجهی برای مالکین شرکت به همراه داشته باشد.

This paper develops a theory of moral hazard in which the agent takes the role of strategic decision-maker. Career concerns give rise to preferences over risk, which in turn create an incentive for the agent to manipulate the project’s risk-return tradeoff to the disadvantage of the principal. The resultant moral hazard can be ameliorated by an incentive contract. The optimal non-decreasing wage involves granting ‘in-the-money’ options. In the context of academic tenure, the optimal tenure standard requires the agent to exceed expectations, and lies within one standard deviation of the expected outcome. Introduction: In the principal–agent literature, moral hazard refers to the problem of directing an agent’s actions when those actions are either unobservable, or cannot be contracted upon. The usual analysis focuses on the problem of motivating an agent to exert effort (early references include Mirrlees, 1976, Mirrlees, 1999, Holmstrom, 1979, Rogerson, 1985). In contrast, moral hazard that emerges when the agent’s role is to be the strategic decision-maker for a project, has received relatively little attention. The problem of moral hazard in strategic decision-making is, perhaps, nowhere more evident than in the case of a firm’s CEO. The CEO is hired by the owners of the firm to set and implement a strategic direction for their firm. Among the many strategic decisions facing the CEO are pricing the firm’s products, selecting the size of production runs, developing an R&D strategy, and choosing which markets to contest. Any failure by the CEO to take these decisions in the best interests of shareholders can create substantial costs for the owners of the firm.