دانلود ترجمه مقاله مطالعه ای بر ارتباط بین توان چانه زنی و تاثیر اره ای بودجه

1. مقدمه 2. مروری بر مقالات و توسعه فرضیات 3. طراحی تجربی 4. نتایج تجربی 5. نتیجه گیری

بحث و بررسی: بررسی های صورت گرفته حاکی از آن است که، انتظارات سنتی مبتنی بر نظریه بیشینه سازی بودجه، شامل افزایش ناکارآمد بودجه (نیسکان، 1971) و متغیر مجازی بودجه ای است (ژیرو و شیلدز، 1993)، که در نهایت به کاهش نامتقارن بودجه - کاهش بودجه در طی هزینه های پایین در مقایسه با افزایش بودجه در طی هزینه های مازاد منجر می شود (لی و پلامر، 2007). با این وجود، یافته های بدست آمده حاکی از آن است که حتی اگر مقامات دولتی انگیزه ای برای بیشینه سازی بودجه داشته باشند، افزایش بودجه می تواند "متقارن" و یا "نا متقارن" باشد. بررسی های انجام شده نشان می دهد که ممکن است این الگوهای متنوع افزایش بودجه نتیجه پاسخ های استراتژیک مقامات دولتی محلی باشد. همچنین در صورتیکه، عوامل اقتصادی مرتبط با افزایش بودجه، منطقی و قابل قبول به نظر برسد، اکثریت افراد با این انتظار که این افزایش به بهبود و افزایش دائمی رفاه اجتماعی منجر شود، از افزایش بودجه استقبال می کنند. همچنین، از آنجائیکه مقامات دولتی می توانند از مزیت اطلاعاتی خود نسبت به قانونگذاران و سایر عاملان دولتی سوء استفاده کنند، توجیه افزایش بودجه ممکن است کار چندان پیچیده و دشواری نباشد (ریو و همکاران، 2008). از اینرو، به خصوص در زمینه هزینه های مازاد، مقامات دولتی در موقعیت بهتری قرار دارند تا قدرت چانه زنی خود را در طول فرآیند بودجه ریزی اعمال نموده و به سهولت بودجه را افزایش دهند. با این وجود، مقامات دولتی ممکن است با فشار غیر بدیهی توجیه کاهش های بودجه در زمینه هزینه های پایین مواجه شوند. همچنین، افراد ممکن است در مورد مسائل مربوط به هزینه های پایین مردد بوده و این سوال را مطرح کنند که: "آیا این وضعیت واقعا گذرا است یا خیر؟"، "آیا این وضعیت واقعاً از کسادی بودجه نشات نمی گیرد؟"، "آیا این وضعیت به کرات رخ داده است؟"، " آیا تغییری در "ریشه و اساس" یک دولت محلی وجود دارد که عمیقاً در طول زمان پایدار تلقی شود؟ و غیره. همچنین، ممکن است در زمینه توجیه، فشار بیشتری به مقامات دولتی وارد شود. همچنین، برای مقامات دولتی، حذف اولویت‌های بیشینه سازی بودجه ممکن است گزینه خوبی برای جلوگیری از اختلاف با شرکت‌کنندگان در فرآیند بودجه‌بندی و حفظ اعتبار برای بودجه‌های سال آتی باشد. دیویس و همکاران (1966) عنوان می کند که در طول زمان، نگرش ها و محاسبات شرکت کنندگان در زمینه بودجه ریزی پایدار است و از اینرو، در زمینه برنامه ریزی استراتژیک برای تأمین اهداف بودجه، سیاستمدار خوب بودن در زمینه مدیریت بودجه، مهم تر از نمایش کارایی است. از اینرو، به جای تلاش برای اعمال قدرت چانه زنی برای کاهش بودجه، ایجاد اعتبار به عنوان یک کارمند دولتی وفادار که به شدت به منابع عمومی اهمیت می دهد، یک استراتژی برتر برای مقامات دولتی محسوب می شود. در نتیجه، ممکن است بودجه ها به شدت با کاهش مواجه شوند. به طور خلاصه، می توان اینگونه استدلال کرد که واکنش استراتژیکی مقامات دولتی ممکن است به افزایش نامتقارن بودجه منجر شود که در مطالعات پیشین اثبات شده است، یعنی، به جای افزایش بودجه در هزینه‌های مازاد، میزان بیشتری از بودجه طی هزینه‌های پایین و ناکافی،کاهش می‌یابد.

Discussion: Traditional expectations based on the budget maximization theory are inefficient budget increases (Niskanen, 1971) and budgetary slack (Giroux and Shields, 1993), which ultimately result in asymmetric budget ratcheting–small budget cuts in underspending compared to budget increases in overspending (Lee and Plummer, 2007). We, however, find that budget ratcheting could be “symmetric” as well as “oppositely asymmetric” even though government officials have an incentive to maximize budgets. We interpret that these diverse patterns of budget ratcheting may come from the strategic responses of local government officials. If economic factors related to budget increases sound plausible, the public tends to welcome budget increases with the expectation that they will lead to a permanent increase in social welfare. Justifying budget increases may not be a hard task because government officials can exploit their information advantage over legislators and other governmental actors (Ryu et al., 2008). Therefore, especially in the case of overspending, government officials are in a better position to exert their bargaining power throughout the budgeting process and easily succeed in increasing budgets. Government officials, however, may confront the non-trivial pressure of justifying small budget cuts under the case of underspending. The public may cast greater doubts on underspending variances and ask, “Is it really transitory?,” “Does it really not come from budgetary slack?,” “Has it repeatedly happened?,” “Is there any change in a local government’s ‘base,’ deeply regarded stable over time?,” and so on. Greater pressure on justifying may be given to government officials. For government officials, withdrawing their budget-maximizing preferences may be a good way to avoid disputes with participants in the budgeting process and keep the reputation of purity for next year’s budgets. Davis et al. (1966) argue that the attitudes and calculations of participants in budgeting are stable over time and, thus, in strategic planning to secure budgetary goals, being a good politician is more important in obtaining funds than a demonstration of efficiency. In this context, building a reputation as a faithful public servant who greatly cares about public resources would be a superior strategy for government officials, rather than trying to exert bargaining power for small budget cuts. As a result, budgets could be sharply cut in underspending. In summary, we argue that the strategic response of government officials may result in the pattern opposite to asymmetric budget ratcheting documented in prior studies: the greater amount of the budget decreases in underspending, rather than that of budget increases in overspending.