دانلود ترجمه مقاله آیا حسابداری رشته ای کاربردی است؟ ارزیابی نظریه سازمانی درباره ارزش تجربه کار

1. مقدمه 2. پیش زمینه 3. کاربرد نظریه سازمانی 4. فرضیه ها 5. طرح تحقیق و آزمایش فرضیه ها 5.1. داده ها و مدل ها 5.2. اطلاعات نمونه و نتایج آزمایش فرضیه 5.3. تجزیه و تحلیل بیشتر 6. بحث و نتیجه گیری

چکیده – این مقاله به بررسی این مسئله می پردازد که آیا تحقیقات حسابداری با کار حسابداری مرتبط است و برای این منظور این سوال بنیادی تر را مطرح می کند که آیا حسابداری مدرن دانشگاهی رشته ای کاربردی است. با استفاده از الگوی نظریه سازمانی، به این بحث می پردازیم که ظاهراً حسابداری فقط نسبت به کار حرفه ای حسابداری رشته ای کاربردی است. ورود افراد به حسابداری دانشگاهی را به عنوان سرمایه انسانی از نظر تجربه کاری بررسی می کنیم. استنباط ما این است که تجربه کاری قبل از دانشگاه از نظر سودمندی تحقیق و حرکت در بازارهای کار دانشگاهی به موفقیت دانشگاهی آسیب می زند. دلالت های مربوط به جدایی گسترده بین عرصه نظر و عرصه عمل (یا شهر و دانشگاه) در حسابداری استنباط شده است. بحث و نتیجه گیری: این مقاله به مباحث تاریخی، نظری، و تجربی ای می پردازد که در آن حسابداری، آن طور که بسیاری از افراد تصور می کنند یک رشته کاربردی نیست. اساس و بنیان این مقاله بر روی این مفهوم استوار است که یک مقدمه برای کشف خود، نپذیرفتن هویتی است که دیگران برای ما انتخاب کرده اند. استدلال ما مبنی بر این که حسابداری در واقع یک رشته کاربردی نیست، با افرادی که استدلال آن ها این است که ماهیت کاربردی حسابداری در حال حاضر اشتباه درک شده است، یا تحقیقات حسابداری ، سرمایه گذاری طولانی مدت روی کارهای حسابداری است، در تضاد است. آکادمی حسابداری در اغلب موارد، تعهد خود را نسبت به مفید بودن خود در بیشتر روش هایی که کارشناسان این واژه را تعریف می کنند رد کرده است. به رهبری یک فرد نخبه که در اغلب مواقع از حسابدهی خارجی فرار کرده است؛ یک دیدگاه جهانی جایگزین، در این زمینه ایجاد شده است. در بخش اول مقاله، دو جنبه حسابداری به صورتی متناقض به تصویر کشیده شدند به طوری که هر کدام دارای انتظارات و دیدگاه های متفاوتی بودند. ما با قراری گیری در یک پلت فرم تئوری سازمانی، نیاز به حسابداری آکادمیک را به منظور کاربردی ساختن آن شناسایی کردیم، با این حال هنوز به درستی تعهدی نسبت به عمل، و یک جامعه عملی که بتواند از چنین شرایطی بهره مند شود انجام نشده است. مرحله سوم و نهایی مقاله متعهد به آشکار کردن مکانیزم اولیه تجزیه و تحلیل نظریه سازمانی است که در آن افرادی که دارای اعتبار عملی هستند به آکادمی وارد می شوند اما پس از آن توسط سازمان اجتماعی خاص این رشته به حاشیه رانده می شوند. به نظر می رسد که حسابداری آکادمیک عمدتا در ایجاد شکلی از سرمایه آکادمیک موفق بوده که اغلب فراتر از توانایی کار حسابداری در درک این موضوع، عمل می کند. نکته ای که در رابطه با این جریان وجود دارد کمک افراد به ادبیات آکادمیک است. این ادبیات که توسط نخبگان به صورت شدیدی کنترل می شود و همواره توسط ادعا های سخت گیرانه علم واقعی تنظیم می شود، فضای زیادی را برای خدمت رسانی عملی برای دیگران بر جای نمی گذارد. هدف اولیه ممکن است حفظ و بهبود موقعیت کسانی باشد که این مشارکت ها را انجام داده اند. اعتبار عملی، یک جریان ساختگی در این دنیای سمبلیک و خود ارجاع است (بنیس و اتولو، 2005). آیا ما می توانیم این نوع تفرقه را در حسابداری تحمل کنیم؟ همانطور که در بالا بحث شد، شاید کار حسابداری به اندازه ای که نیاز دارد به این نتیجه برسد که هیچ ارزشی برای مشارکت های مالی به بار نمی آورد، به تحقیقات حسابداری کاربردی نیازی نداشته باشد. در مواقع مناسب، اجتماع می تواند از پس جامعه کوچکی از دانش پژوهان که از سازمان های ممتاز می آیند و خالصانه بر این باور هستند که در حال تولید یک محصول تحقیقاتی با ارزش می باشند و باید الگویی برای تمامی کارکنان آکادمیک باشند بر بیاید، اما این کار به درستی درک نمی شود. این دیدگاه به نخبگان اجازه می دهد تا صرفا از طریق تحقیقات منتشر شده در مجلات رده بالا بر روی صلاحیت مشارکت کنندگان سرمایه گذاری کنند. این ادعا که حسابداری یک رشته کاربردی برای خدمت به دانشجویانی است که طلب کمک می کنند و خدمت به فارغ التحصیلانی که بازدهی آن ها مساوی سرمایه گذاری انجام شده بر روی آنهاست، ممکن است یک دروغ بی ضرر باشد که همه ما آن را قبول کرده ایم و اصلاح کامل آن مشکل است. دانشگاهیان، به طور کلی قدرت هنجاری قابل توجهی را دارا هستند و حسابداری به خودی خود به صورت پیچیده ای با این سخن برجسته که سازمان ها چگونه به مدیریت تغییر می پردازند عجین شده است.

This paper recasts the debate over whether accounting research is relevant to accounting practice by asking the more fundamental question of whether modern academic accounting is an applied discipline. Using an institutional theory template, we argue that academic accounting only purports to be an applied discipline relative to the professional practice of accounting. We study the human capital of personnel inflows into academic accounting in terms of practice work experience. We conclude that pre-academia practice experience is counterproductive to academic success in terms of research productivity and movement in academic labor markets. Implications pertaining to the broadly based schism between ‘‘town and gown” in accounting are drawn. Conclusion and discussion The paper presents historical, theoretical and empirical arguments which suggest that accounting is not the applied discipline that many believe it is. This paper has been premised on the notion that a prelude to self-discovery is a rejection of the identity that others have chosen for us. Our argument that accounting is not a genuinely applied discipline opposes those that argue that accounting’s applied nature is currently misunderstood, or that accounting research is accounting practice’s long-term investment. Accounting academia has mostly rejected its obligation to be useful in most ways that practitioners would define this term. Led by an elite who have mostly escaped any external accountability, an alternative worldview has been constructed. In the first portion of the paper, the two sides of accounting were portrayed as somewhat at odds, each with varying expectations and perspectives. Placed into an institutional theory platform, we identified the need for academic accounting to appear applied and yet not be truly committed to practice, and a practice community that benefitted from such a situation. The third and final phase of the paper undertook to reveal a primary mechanism of the decoupling of institutional theory wherein people with practice credibility are brought into the academy but then marginalized by the field’s idiosyncratic social organization. Academic accounting seems to have been mostly successful in constructing a form of academic capital that exists mostly beyond the ability of accounting practice to appreciate. Central to this currency is an individual’s contribution to the academic literature. Tightly controlled by elites and always justified by claims of the rigors of true science, this literature does not leave much space for pragmatic service to others. The primary purpose may be to maintain and improve the position of those that have made these contributions. Practice credibility is a counterfeit currency in this symbolic, self-referential world (see Bennis & O’Toole, 2005). Can we afford this sort of schism in accounting? As argued above, accounting practice may not need applied accounting research as much as it needs to bemoan the result that it is not getting any value for its monetary contributions. In beneficent times, society can afford a small community of scholars from elite institutions who sincerely believe that they are producing a valuable research product which ought to be the prototype for all academic labor, but that practice generally just does not understand. This view allows elites in academe to merely invest in the rituals of competence through research published in the top journals so that they can avoid being questioned the surplus that they consume. The pretense that accounting is an applied discipline in service to students that enlist and to alumni who pay back may be a harmless untruth that we have all bought into and would be difficult to fully unwind. Academe possesses considerable normative power in general and accounting itself is intricately intertwined with the dominant discourse of how organizations manage change.