دانلود ترجمه مقاله کارآفرینی اجتماعی گردشگری برای توسعه جامعه پایدار

1. مقدمه 2. مروری بر مقالات 3. چارچوب مفهومی کارآفرینی اجتماعی گردشگری برای توسعه جامعه پایدار 4. نتیجه گیری و دلالت ها

جستجوی پیوسته برای شیوه های مسئولانه و پایدار در صنعت گردشگری، عرصه را برای روش های مختلف توسعه گردشگری، هموار می کند. اغلب، جوامع محلی در خط مقدم این کارآفرینی گردشگری نوین و استراتژی های توسعه هستند. پیدایش شرکت های اجتماعی فعال در حوزه گردشگری، دستور کار درگیر کردن و توسعه جوامع محروم و کمتر توسعه یافته از طریق صنعت را مجدداً مورد توجه قرار می دهد. کارآفرینی اجتماعی گردشگری (TSE) به عنوان یک استراتژی برپایه بازار برای پرداختن به مسائل اجتماعی و در عین حال بیشینه سازی مزیت ها و کمینه سازی پیامدهای منفی که گردشگری می تواند برای جوامع میزبان بوجود آورد، توصیه شده است. تاکنون، درک محدودی در مورد اینکه چگونه TSE می تواند یک کاتالیزور برای توسعه جامعه پایدار باشد، حاصل شده است. هدف این مقاله، رفع این شکاف دانش با تعریف TSE به عنوان یک استراتژی بیشتر کل نگر برای توسعه جامعه پایدار، می باشد. با تحلیل انتقادی ادبیات، این مقاله، TSE را در توسعه جامعه و برای توسعه جامعه، در نظر می گیرد. یک چارچوب مفهومی که از مفاهیم توسعه جامعه، کارآفرینی اجتماعی عمومی و اصول TSE و چشم اندازهای سرمایه های اجتماعی، استفاده می کند، در اینجا پیشنهاد شده است. این مقاله مفهومی در ادبیات نوظهور در مورد TSE مشارکت می کند و می تواند به بازیگران سیستم TSE کمک کند، زیرا شرکت های اجتماعی جامعه محور جدید، برقرار می کنند. مقدمه: جوامع، بخصوص جوامع واقع شده در کشورهای کمتر توسعه یافته، پیوسته با مسائل اجتماعی مختلف، مواجه هستند. پتانسیل گردشگری برای پیشبرد رشد اقتصادی، آنرا به ابزار مرتبطی برای توسعه جوامع کم درآمد و محروم، تبدیل می کند و این مکان ها را در مرکز توسعه گردشگری قرار می دهد (شیونز، 2002). مقاله قبلی بیان می کند که جوامع نیازمند، دارایی های گردشگری لازم را دارند، تجربیات محلی که گردشگران به دنبالشان هستند را فراهم می کنند و فضاهایی که تقاضا می کنند را ارائه می دهند (بیتون، 2006؛ دولزال و برنز، 2014). این باعث رسیدن به هدف توسعه جوامع از نظر کلی و پایداری، اغلب از طریق ابتکار عمل های گردشگری مبتنی بر جامعه و طرفدار فقیران، (لوپز-گوزمن، بورگس و سرزو، 2011) که هدفشان فراهم کردن ثروت اقتصادی و اجتماعی سازنده شامل مزیت های زیست محیطی است، می شود.

The continuous search for responsible and sustainable practices in the tourism industry paves the way for alternative approaches to tourism development. Often, local communities are at the foreground of these innovative tourism entrepreneurship and development strategies. The emergence of social enterprises operating in tourism refocuses the agenda of engaging and developing disadvantaged and underdeveloped communities sustainably through the industry. Tourism social entrepreneurship (TSE) is suggested as a market-based strategy to address social problems whilst maximising the benefits and minimising the negative consequences that tourism may provide to host communities. To date, there is limited understanding of how TSE can be a catalyst for sustainable community development. The purpose of this paper is to address this gap in knowledge by conceptualising TSE as a more holistic strategy for sustainable community development. By critically analysing the literature, this paper situates TSE within and for community development. A conceptual framework that incorporates community development concepts, generic social entrepreneurship and TSE principles, and community capitals perspectives, is proposed. This conceptual paper contributes to the emerging literature on TSE and may assist the actors in the TSE system as they establish new community-centric social enterprises. Introduction: Communities, particularly those located in less-developed countries, are continuously faced with various social problems. The potential for tourism to drive economic growth makes it a relevant tool for developing low-income and underserved communities, and places these localities at the centre of tourism development (Scheyvens, 2002). Previous work implies that communities in need possess the necessary tourism assets, provide the local experiences that tourists seek and construct the spaces that they consume (Beeton, 2006; Dolezal & Burns, 2014). This leads to the goal of developing communities holistically and sustainably, often through community-based and pro-poor tourism initiatives (López-Guzmán, Borges, & Cerezo, 2011) that are aimed at providing regenerative economic and social wealth, including environmental benefits.