دانلود پروپوزال افزایش حلالیت در داروی سیمواستاتین از طریق تکنیک پراکندگی جامد

این پروپوزال دارای یک مقاله بیس نیز می باشد که در انتهای همین صفحه می توانید به طور رایگان، اقدام به مشاهده و دریافت آن نمایید.

سیمواستاتین، که از جمله با نام تجاری زوکور (Zocor) فروخته می شود، یک استاتین، یعنی نوعی داروی کاهنده چربی است. این دارو، همراه با ورزش، رژیم کاهش وزن مورد استفاده قرار می گیرد تا چربی خون کاهش یابد. همچنین برای کاهش خطر بیماری قلبی در افراد پرخطر، مورد استفاده قرار می گیرد و دارویی خوراکی است. عوارض جانبی معمول آن شامل سرگیجه، سردرد و حالت تهوع می باشند. دوز کمتر ممکن است برای افراد دچار مشکلات کلیوی لازم باشد. شواهدی از آسیب به رشد کودک هنگام مصرف آن در زمان بارداری مشاهده شده و مادران شیرده نباید از این دارو مصرف کنند. این دارو در دسته استاتین قرار دارد و با کاهش تولید کلسترول توسط کبد، عمل می کند.

کاربردهای اصلی سیمواستاتین، درمان دیس لیپیدمی و جلوگیری از عارضه های مرتبط با تصلب شراین، مانند سکته و حمله قلبی در افراد پرخطر می باشد. توصیه می شود که به عنوان یک افزونه به یک رژیم کم کلسترول اضافه شود.

این نمونه پروپوزال برای رشه داروسازی آماده شده و در آن به بررسی روش های افزایش حلالیت داروی سیمواستاتین به واسطه روش پراکندگی جامد پرداخته شده است. لازم به توضیح است که چارچوب های استاندارد پروپوزال نویسی در این پروپوزال رعایت شده است. این چارچوب ها شامل مواردی همچون بیان مساله، ضرورت انجام تحقیق، اهداف، فرضیات، روش تحقیق، پیشینه تحقیق و … می باشند. مطالعه این نمونه پروپوزال آماده می تواند بهترین مرجع برای آشنایی بیشتر با این چارچوب ها باشد. همچنین با توجه به جامعیت موضوع، می تواند ایده های پژوهشی جدیدی را نیز برای تحقیقات آینده از آن استخراج نمود.

این پروپوزال در محیط ورد (WORD) آماده شده و در ادامه نیز بخشی از آن و همچنین مقاله بیس مربوط به آن، قرار داده شده است:

درحال حاضر، یکی از مسائل عمده محدود کننده کاربرد بیولوژیکی تعدادی از «مواد فعال دارویی» (APIها)، بی تردید به محلول پذیری کم آنها ارتباط داده شده است. برآورد می شود که مقداری به بزرگی 70% درصد از API ها و مواد بالینی جدید، حلالیت پذیری اندکی در آب داشته باشند، که این امر منجر به جذب کند و زیست فراهمی ناکافی و متغیر این دارو می گردد. روش هایی برای بهبود حلالیت پذیری داروهای با حلالیت کم از این قرارند: کاهش اندازه ذره، تشکیل نمک، متبلورسازی همزمان و استفاده از سورفکتنت ها (مواد فعال در سطح) و حلال های کمکی. با این حال، هر کدام از این روش ها، هنوز محدودیت های عملی مخصوص به خود را دارند؛ برای مثال، مشکلات در تشکیل نمک برای داروهای خنثی و یا دارای خاصیت اسیدی/بازی ضعیف، و در عین حال استفاده از سورفکتنت ها/کمک حلال ها باعث بدست آمدن فرمولاسیون های مایع می شود که مشهور به کاهش ماندگاری تجاری و تحمل پذیری بیمار می شوند. روش های کاهش اندازه ذره، روش های بسیار انرژی بر هستند (انرژی بسیار زیادی نیاز دارد) و ممکن است باعث تشکیل پودرهای ریزی شوند که خیس پذیری کم داشته باشند و تمایل زیادی به تشکیل توده داشته باشند. بنابراین، نیاز فوری به ابداع روش های بهبود حلالیت پذیری جایگزین، مانند تهیه SD های بدون حلال هست تا به رفع محدودیت های ذکر شده کمک شود. «پراکندگی جامد» (SD)، از حداقل دو جزء مختلف، معمولاً یک ماتریس آب دوست و یک داروی آبگریز، تشکیل شده است. در این سیستم ها، دارو درون ماتریس بلورین یا بی ریخت، به صورت مولکولی یا به صورت ذره ای، پراکتده و توزیع می شود. یک محلول جامد با یک داروی پراکنده شده به صورت مولکولی، بسیار قابل توجه است زیرا می تواند باعث بهبود حلالیت پذیری بخاطر کاهش بلورینگی دارو و افزایش مساحت سطحی ویژه گردد. عموماً، روش های استفاده شده برای بدست آوردن SD ها شامل: خشک کردن با اسپری، تبخیر کمکی یا رسوب کمکی، خشک کردن با انجماد و اکستروژن مذاب داغ (HME) می باشند.