دانلود پروپوزال نقش جنبه های سیاسی و قانونی توافق ژنو در طرح هسته ای ایران

این پروپوزال برای دوره کارشناسی ارشد رشته حقوق بین الملل آماده شده و ساختارهای استاندارد پروپوزال نویسی نیز در آن رعایت گردیده است. مطالعه این محصول می تواند ابزار مناسبی جهت آشنایی با ساختارهای یک پروپوزال استاندارد باشد و همچنین ایده های پژوهشی جدیدی را در این زمینه ارائه دهد. در ادامه به توضیح مختصری در زمینه موضوع این پروپوزال پرداخته ایم.

در 24 نوامبر 2013، برنامه اقدام مشترک که به توافق هسته ای ژنو نیز مشهور است، یک پیمان امضا شده بین ایران و کشورهای 5+1 در ژنو سوئیس بود. این پیمان، شامل تعلیق کوتاه مدت بخش هایی از برنامه هسته ای ایران به ازای کاهش تحریم های اقتصادی بر ایران، و در عین حال کار کردن کشورها برای رسیدن به یک توافق درازمدت، است. این اولین توافقنامه رسمی بین ایالات متحده و ایران در 34 سال گذشته است. پیاده سازی این موافقتنامه در 20 ژانویه 2014 شروع شد. برنامه اقدام مشترک و مذاکرات صورت گرفته براساس آن در نهایت باعث رسیدن به یک موافقتنامه چارچوب آوریل 2015 و سپس یک موافقتنامه نهایی ژولای 2015 به نام «برنامه جامع اقدام مشترک» شد.

از سال 2002، برنامه هسته ای ایران یک موضوع اختلاف با جامعه بین المللی شد هنگامی که یکی از گروه های مخالف ایرانی، وجود دو تاسیسات هسته ای اعلام نشده را آشکار کردند. آژانس بین المللی انرژی اتمی، مسئول نظارت و اطمینان حاصل کردن از فعالیت های صلح آمیز اتمی، در فوریه 2006، موضوع برنامه هسته ای ایران را به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع داد، بعد از اینکه متوجه شد که ایران از وظایف امضا شده تحت «پیمان عدم تکثیر هسته ای» (NPT)، تخطی کرده است. بخاطر آنچه که IAEA حکم کرد که تداوم عدم تمکین بود، شورای امنیت سازمان ملل، از سال 2006 چهار بار رای داد که تحریم های اقتصادی محدود علیه ایران اعمال کند. این شورا، در رفع اختلاف های خود، ایران را ملزم به همکاری کامل با IAEA و تعلیق همه فعالیت های مرتبط با غنی سازی اورانیوم کرد. دوره گولد، سفیر پیشین اسرائیل در سازمان ملل، تاکید کرد که حل اختلافات تحت فصل 7 منشور سازمان ملل بکار گرفته شده اند و «تحت قوانین بین المللی، قانوناً الزام آور هستند و در نتیجه نیروی قانونی بیشتری برای این استدلال و بحث بوجود می آورد که ایران هیچ حق قانونی برای غنی سازی اورانیوم ندارد». علاوه بر آن، ایالات متحده و اتحادیه اروپا، داوطلبانه تحریم های دیگری علیه ایران تحمیل کردند که صادرات منابع طبیعی ایران (بخصوص نفت و گاز طبیعی)، صنایع پتروشیمی، هوافضا و خودروسازی، نظام بانکی و دسترسی به منابع مالی بین المللی را هدف قرار داده بودند. ایران در ژوئن 2013، انتخابات ریاست جمهوری برگزار کرد و حسن روحانی پیروز این انتخابات شد، و کمپین تبلیغاتی وی، میانجیگری و مشارکت سازنده با جامعه بین المللی بر سر برنامه هسته ای خود و از بین بردن انزوای بین المللی ایران را وعده داده بود. روحانی از سال 2003 تا 2005، مذاکره کننده ارشد هسته ای ایران بود. علاوه بر آن، آسوشیتد پرس، در نوامبر 2013 گزارش داد که مقامات دولت اوباما، تماس های سری با مقامات ایرانی در سال 2013 در مورد امکان پذیری رسیدن به توافق در مورد برنامه اتمی ایران، داشته اند. این گزارش گفته است که مقامات آمریکایی و ایرانی، پنج بار در عمان، ملاقات رو در رو داشته اند. این جلسات و ملاقات های مخفیانه، که شخصاً توسط رئیس جمهور آمریکا، باراک اوباما اجازه داده شده بود، در مارس 2013 در مسقط شروع شده بود، زمانی که محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور ایران در قدرت بود. اوباما به نخست وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو این گفتگوها را اعلام کرد هنگامی که نتانیاهو در 30 سپتامبر 2013 از کاخ سفید بازدید کرده بود. موازی با اجرای توافق هسته ای 5+1، IAEA و ایران در مورد یک چارچوب برای همکاری توافق کرده بودند که شامل اقدامات عملی بود که پرسش ها و تردیدها در مورد برنامه هسته ای ایران، شامل فعالیت های مرتبط با تسلیحات هسته ای را پاسخ می داد.

این پروپوزال در محیط ورد (WORD) آماده شده و در ادامه نیز بخشی از آن قرار داده شده است: