دانلود ترجمه مقاله مکمل ویتامین دی و پیشگیری از دیابت نوع 2

1. مقدمه 2. روش ها 3. نتایج 4. بحث و بررسی

پیشینه: مطالعات مشاهداتی، ارتباط بین میزان کم 25-هیدروکسی ویتامین دی و خطر دیابت نوع 2 را تایید می کنند. اما، اینکه مکمل ویتامین دی خطر دیابت را کاهش می دهد یا خیر، هنوز نامعلوم است. روش ها: ما به تصادف، بزرگسالانی که حداقل دو ضابطه از سه ضابطه پیش دیابت (سطح گلوکز پلاسمای ناشتای 100 تا 125 میلی گرم در دسی لیتر؛ سطح گلوکز پلاسمای 2 ساعت بعد از بار گلوکز خوراکی 75 گرمی، 140 تا 199 میلی گرم در دسی لیتر و سطح هموگلوبین گلیکات برابر با 5.7 تا 6.4 درصد) و ضابطه تشخیصی دیابت را برآورده می کردند به دریافت 4000 IU در روز ویتامین دی، یا دارونما، صرفنظر از سطح مبنای 25-هیدروویتامین دی سرم، تقسیم کردیم. پیامد اصلی در این تحلیل بقا (time-to-event)، شروع جدید دیابت بود و طراحی کارآزمایی، مبتنی بر رویداد، با تعداد رویداد دیابت هدف 508 بود. نتایج: در مجموع 2423 نفر تحت انتخاب تصادفی قرار گرفتند (1211 نفر در گروه ویتامین دی و 1212 نفر در گروه دارونما). در ماه 24 ام، میانگین سطح 25-هیدروکسی ویتامین دی در سرم، در گروه ویتامین دی، 54.3 نانوگرم در میلی لیتر (از 27.7 نانوگرم در میلی لیتر در خط مبنا)، در مقایسه با 28.8 نانوگرم در میلی لیتر در گروه دارونما (از 28.2 نانوگرم در میلی لیتر در خط مبنا (ابتدا)، بود. بعد از پیگیری میانه 2.5 سال، پیامد اصلی دیابت ها، در 293 شرکت کننده در گروه ویتامین دی و 323 نفر در گروه دارونما (بترتیب 9.39 و 10.66 رویداد در هر 100 نفر-سال)، رخ داد. نسبت خطر برای گروه ویتامین دی در مقایسه با دارونما، 0.88 بود (بازه اطمینان 0.95%، 0.75 تا 1.04، P=0.12) بود. رخداد عوارض جانبی، تفاوت معناداری بین دو گروه نداشت. نتیجه گیری: در افرادی که در خطر بالای ابتلا به دیابت نوع 2 بخاطر ناکافی بودن ویتامین دی بودند، مکمل ویتامین D_3 در دوز 4000 IU در روز، باعث خطر کمتر معنادار دیابت نسبت به دارونما نشد.

BACKGROUND: Observational studies support an association between a low blood 25-hydroxyvitamin D level and the risk of type 2 diabetes. However, whether vitamin D supplementation lowers the risk of diabetes is unknown. METHODS: We randomly assigned adults who met at least two of three glycemic criteria for prediabetes (fasting plasma glucose level, 100 to 125 mg per deciliter; plasma glucose level 2 hours after a 75-g oral glucose load, 140 to 199 mg per deciliter; and glycated hemoglobin level, 5.7 to 6.4%) and no diagnostic criteria for diabetes to receive 4000 IU per day of vitamin D3 or placebo, regardless of the baseline serum 25-hydroxyvitamin D level. The primary outcome in this time-to-event analysis was new-onset diabetes, and the trial design was event-driven, with a target number of diabetes events of 508. RESULTS: A total of 2423 participants underwent randomization (1211 to the vitamin D group and 1212 to the placebo group). By month 24, the mean serum 25-hydroxyvitamin D level in the vitamin D group was 54.3 ng per milliliter (from 27.7 ng per milliliter at baseline), as compared with 28.8 ng per milliliter in the placebo group (from 28.2 ng per milliliter at baseline). After a median follow-up of 2.5 years, the primary outcome of diabetes occurred in 293 participants in the vitamin D group and 323 in the placebo group (9.39 and 10.66 events per 100 person-years, respectively). The hazard ratio for vitamin D as compared with placebo was 0.88 (95% confidence interval, 0.75 to 1.04; P=0.12). The incidence of adverse events did not differ significantly between the two groups. CONCLUSIONS: Among persons at high risk for type 2 diabetes not selected for vitamin D insufficiency, vitamin D3 supplementation at a dose of 4000 IU per day did not result in a significantly lower risk of diabetes than placebo.

بخشی از ترجمه مقاله (صفحه 11 فایل ورد ترجمه)