دانلود ترجمه مقاله واکنش گیاه گلرنگ دیمی به کود نیتروژنه

1. مقدمه 2. مواد و روش ها 3. نتایج 4. بحث و بررسی 5. نتیجه گیری

مقدمه: گلرنگ یک محصول زراعی چند منظوره متعلق به خانواده ی Asteraceae می باشد (لی و موندل، 1996). به لحاظ تاریخی، این گیاه به منظور استخراج رنگ برای استفاده در لباس های رنگی و در صنعت فرش بافی مورد استفاده قرار می گیرد. اسانس این گیاه نیز در صنعت رنگ سازی به کار گرفته می شود. اخیرا، از این گیاه عمدتا به منظور استخراج روغن خوراکی استفاده می شود و حاوی اسیدهای چرب اولئیک یا لینولئیک بالایی می باشد. دیگر مصارف معمول این گیاه شامل استفاده از آن به عنوان چای گیاهی و دارویی، استفاده در لوازم آرایشی، ادویه، سبزیجات، علوفه، گل های بریدنی و دانه جهت مصرف پرندگان می باشد. بعد از استخراج روغن، بلغور این گیاه به عنوان علوفه برای نشخوار کنندگان استفاده شده و در صورتی که پوست بذر این گیاه قبل از فراوری جدا شود، به عنوان خوراک مرغ نیز استفاده می شود (فاران و همکاران، 2009). اگرچه گیاه گلرنگ عمدتا برای تولید روغن خوراکی مورد استفاده قرار می گیرد، اما این گیاه در آینده ای نزدیک پتانسیل بالایی برای استفاده ی صنعتی را دارا می باشد. به عنوان یک سوخت بیودیزل، به دلیل منابع سوخت فسیلی، اهمیت بسیار بالایی پیدا کرده و تحقیقات در زمینه ی با استفاده از روغن گلرنگ و مشتقات آن به عنوان یک جایگزین برای سوخت دیزل شروع شده است. روغن گلرنگ که حاوی 75 تا 80 درصد اسید لینولئیک است، دارای ویژگی های خوبی در محیط های با دمای پایین می باشد (مکا و همکاران، 2007). منشاء گیاه گلرنگ منطقه ی شرق مدیترانه می باشد (کنولس، 1976) و می تواند به عنوان یک محصول با دانه روغنی دیمی در کشورهای نیمه خشک غرب آسیا و شمال آفریقا از جمله لبنان مفید باشد. در دره ی بیکا در لبنان، گلرنگ به اندازه ی محصولی مانند جو تولید شده و بالاترین عملکرد را در میان محصولات زراعی در این منطقه به خود اختصاص داده است (یان، 2004). به دلیل قیمت نسبتا بالای بذر گلرنگ در بازار جهانی، انتظار می رود که پرورش این گیاه بازده اقتصادی بسیار بالاتری نسبت به گیاه زراعی جو داشته باشد. کود نیتروژن یک جزء کلیدی در تولید هر محصول زراعی اقتصادی می باشد (شوپرس و ران، 2008) و این کود پیامدهای فزاینده ای برای محیط زیست در سراسر جهان به همراه دارد (لادها و همکاران، 2005)، بنابراین مصرف کارامد نیتروژن یک نگرانی اساسی در زمینه ی کشت محصولات کشاورزی می باشد (فاگریا و بالگار، 2005). در نواحی از جهان با استفاده گسترده از کود، مصرف بیش از حد نیتروژن منجر به آلوده شدن آب های زیرزمینی به نیترات می شود، چون نیتروژن متحرک ترین فرم نیتروژن در هر اکوسیستم می باشد. اگرچه امروزه، عصر کوددهی تجاری در مدیترانه می باشد، اما بسیاری از مطالعات مزرعه ای در این منطقه به دنبال یافتن توصیه های مناسب استفاده از کود نیتروژنه برای عملکرد اقتصادی محصولات زراعی می باشد (ریان و همکاران، 2009). از آنجا که گلرنگ یک محصول زراعی تحت بررسی می باشد، اما ارتباط بین گلرنگ و نیتروژن به میزان کمی مورد بررسی قرار گرفته و گزارشات متناقضی در زمینه ی نرخ بهینه ی کود نیتروژنه در محصولات زراعی وجود دارد (کنولس و میلر، 1960). میزان کاربرد 20 تا 50 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار در کشاورزی دیمی در مناطق نیمه خشک و 50 تا 80 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار برای سیستم ها آبی در کالیفرنیا گزارش شده است (کنولس و میلر، 1960). برای شرایط خشک در جنوب ایتالیا، میزان کاربرد 75 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار به عنوان مقدار بهینه مشخص شده است (کازاتو و همکاران، 1997). با این حال، مقادیر بسیار بالاتر این کود توسط مطالعات دیگر، به ویژه تحت شرایط آبی توصیه شده است (کازاتو و همکاران، 1997، دورداس و سیولاس، 2008).

Introduction: Safflower is an underutilized multi-purpose crop belonging to the family Compositae or Asteraceae (Li and Mundel, 1996). Historically, it was used to extract dyes for use to color cloth and in the carpet-weaving industry. Its oil was also used in the paint industry. Currently, it is mainly used to extract edible oil, which is high in either linoleic or oleic fatty acids. Other common uses of safflower include medicinal and herbal tea, cosmetics, spice, vegetable, forage, cut flowers, and bird seed. After oil extraction, the safflower meal is used for ruminant feed, and can be used for poultry feed if safflower seed is de-hulled before pressing (Farran et al., 2009). Although safflower is used mainly for edible oil production, it has a high potential for industrial use in the near future. As biodiesel fuel is gaining more and more importance due to the depletion of fossil fuel resources, research on using safflower oil and its derivatives as an alternative for diesel fuel has been initiated. Safflower oil, which contains 75–80% of linoleic acid, has good properties in low-temperature environments (Meka et al., 2007). Safflower originated from the eastern Mediterranean region (Knowles, 1976) and can be a suitable rainfed oil-seed crop in semiarid countries in West Asia and North Africa, including Lebanon. In the Bekaa Valley of Lebanon, safflower was shown to produce as much grain as barley, the highest yielding crop in the area (Yau, 2004). Coupled with the relatively higher price of safflower seed in the world market, growing safflower is expected to give much higher economic returns than barley (Yau, 2004). Nitrogen fertilization is a key component in any viable economic crop production enterprise (Scheppers and Raun, 2008), and one that globally has increasing implications for the environment (Ladha et al., 2005), thus making N-use efficiency a fundamental concern (Fageria and Baligar, 2005). In areas of the world with intensive fertilizer use, excessive use of nitrogen (N) has led to pollution of our ground water with nitrate, the most mobile form of N in any ecosystem. Though the era of commercial fertilization is relatively recent in the Middle East, many field studies from the region sought to establish appropriate fertilizer N recommendations for economic crop yields (Ryan et al., 2009). Since safflower is an under-researched crop, the relationship between safflower and N is poorly understood, with even contrasting reports on the optimal rate of N fertilization (Knowles and Miller, 1960). Application rates of 20–50 kgNha−1 in semi-arid rainfed agriculture and 50–80 kgNha−1 for irrigated systems were recommended in California (Knowles and Miller, 1960). For dryland conditions in southern Italy, an application rate of 75 kgNha−1 was identified as being optimum (Cazzato et al., 1997). However, much higher rates had been recommended by other studies, especially under irrigated conditions (Cazzato et al., 1997; Dordas and Sioulas, 2008).