دانلود ترجمه مقاله مشارکت عمومی – خصوصی به عنوان یک واکنش سیاسی

1. مقدمه و سابقه پژوهش 2. روش 3. مداخلات عمومی 4. یک مثال عددی 5. نتیجه گیری و عواقب سیاسی

چکیده - اثرات منفی تغییر اقلیم بر فعالیت های زیست محیطی و اقتصادی به طور فزاینده ای مشهود می باشد. ثابت شده که واکنش خصوصی به این تهدید اغلب ناکافی می باشد. برای مثال، شواهد تجربی نشان دهنده ی سرمایه گذاری بهینه توسط شرکت ها در پروژه های بهره وری از انرژی بوده که قادر به کاهش هزینه های انرژی و انتشار دی اکسید کربن بوده و همچنین اتخاذ پروژه های دیگری که قادر به کاهش آسیب پذیری اکوسیستم است، می باشد. از طرف دیگر، اثبات شده که برنامه های دولتی گذشته که یارانه های مالی را به پروژه های ذکر شده در بالا اختصاص می دهند، مقرون به صرفه نبوده و قادر به افزایش عملکرد نهایی نیز نمی باشد. در این مقاله، به عنوان یک جایگزین برای یارانه های دولتی، ما فرصت هایی را به منظور اجراء مشارکت عمومی – خصوصی پیشنهاد داده ایم که نقش فعالی را در انتخاب سرمایه گذاری ایفاء می کند. ما در این مطالعه یک مدل فرایند تصمیم گیری را از طریق روش چانه زنی "نش" بین عاملان خصوصی و عمومی ارائه دادیم. در نهایت، ما نتایج نهایی را با یارانه های عمومی مقایسه کرده و از مشارکت عمومی – خصوصی به منظور بالا بردن نتایج و عملکرد استفاده کردیم و این امکان فراهم آمد که دولت ها بر ناقصی های موجود در قراردادها غلبه کنند. (ii): مشارکت عمومی – خصوصی تنها هنگامی که تخصیص منصفانه ای از قدرت معامله بین دو طرف وجود داشته باشد و هنگامی که روش های معامله بیش از حد طولانی یا هزینه بر نباشد، انتخاب می گردد.

The negative impacts of climate change on the environment and economic activities are increasingly obvious and relevant. Private response to this threat often proves to be inadequate. For example, empirical evidence reveals a sub-optimal investment by firms in energy efficiency projects capable of reducing energy costs and CO2 emissions, as well as adaptation projects able to reduce the vulnerability of the ecosystem. On the other hand, past public programs that provided financial subsidies to the above-mentioned projects have proven to be not particularly cost-effective or able to enhance final performances. In this paper, as an alternative to public subsidies, we propose and assess the opportunity to implement Public-Private Partnerships (PPPs) where the public regulator plays a more active role in the investment choice. Precisely, we model the decision-making process through a Nash bargaining procedure between public and private actors. We end up with two main results: (i) compared to public subsidies, the use of PPPs leads to higher outcomes/performances and allows governments to overcome incompleteness in contracts; (ii) PPPs are optimally chosen only when there is a fair allocation of the bargaining power between the two sides and when bargaining procedures are not perceived as being too lengthy or costly.