دانلود ترجمه مقاله بررسی ارتباط میان فرسودگی شغلی و خطای پزشکی

1. مقدمه 2. مواد و روش ها 3. نتایج 4. بحث و بررسی 5. نتیجه گیری

مقدمه: تحلیل و گزارش واقعه، به صورت سیستماتیک در تلاش برای بهبود ایمنی بیمار، مورد استفاده قرار گرفته است. دلیل اصلی گزارش وقایع برای ایمنی بیمار، این اعتقاد است که ایمنی را می توان با یادگیری از وقایع و عبور میلیمتری از حوادث بهبود بخشید، نه وانمود کردن به اینکه اتفاق نیافته اند (اسمیت، 2007). اما، یکی از یافته های ادبی مرتبط، این است که پرستاران و پزشکان می توانند رویدادهای اشتباه و خطاها را شناسایی کنند، اما پرستاران به احتمال بیشتر نسبت به پزشکان گزارش های مکتوب را ثبت می کنند یا از سیستم های گزارش اشتباه و خطا استفاده می کنند (ماهاجان، 2010). یکی از عوامل اصلی دخیل در استفاده از گزارشگری حوادث، نحوه گردآوری داده ها می باشند. مکانیزم های سنتی از خوداظهاری ها برای اشتباهات پزشکی قابل توجه از دیدگاه بالینی استفاده کرده اند؛ اما همبستگی با اشتباهات عملی کم بوده است (کولن، بیتز و اسمال، 1995). اما، خود اظهاری ها، هنوز پر استفاده ترین روش برای ثبت اشتباهات می باشد، بخصوص در مطالعاتی که ارتباط بین عوامل ریسک فردی و سازمانی و اشتباهات پزشکی را بررسی می کنند. مطالعات نمونه در این زمینه، از ارزیابی های انتها باز تک گویه ای استفاده کرده اند (هایاشینو، اوتسوگی-اوزاکی، فلدمن و فوکوهارا، 2012؛ شانافلت و همکاران، 2010؛ وست و همکاران، 2006). برای مثال، شانافلت و همکاران (2010) از یک پرسش استفاده کرده اند (آیا شما در سه ماه گذشته، نسبت به انجام هرگونه اشتباه پزشکی عمده، نگران بودید؟) تا اشتباهات پزشکی در 7905 جراح آمریکایی را ارزیابی کنند (شانافلت و همکاران، 2010). این مطالعه، یک ارتباط قوی بین اشتباهات پزشکی گزارش شده توسط جراحان و فرسودگی روانی را نشان داد. وست و همکاران (2006) و هایاشینو و همکاران (2012)، به ترتیب با استفاده از همین روش، رابطه یکسانی بین فرسودگی روانی و اشتباهات پزشکی با رزیدانت ها و پزشکان معالج، پیدا کردند (هایاشینو و همکاران، 2012، وست و همکاران، 2006). مطالعات ذکر شده در بالا، ارتباط بین گزارش دهی اشتباهات و فرسایش روانی را خاطر نشان می کنند. اما، ارزیابی های تک گویه ای از سوگیری روش مشترک که روابط را بیش برآورد (اضافه تخمین) می کند، رنج می برند (برانیک، چان، کانوِی، لانس و اسپکتور، 2010). علاوه بر آن، سوگیری های عطف به گذشته و مطلوبیت اجتماعی مرتبط با ارزیابی های تک گویه ای نیز، روابط گزارش شده بین فرسایش روانی و اشتباهات پزشکی گزارش شده را تایید می کنند.

Introduction: Incident reporting and analysis has been systematically used in an attempt to improve patient safety. The main reason for reporting incidents to improve patient safety is the belief that safety can be improved by learning from incidents and near misses, rather than pretending that they have not happened (Smith, 2007). However, a consistent finding in the literature is that nurses and physicians can identify error events, but nurses are more likely to submit written reports or use error-reporting systems than are physicians (Mahajan, 2010). One of the main factors contributing to the use of incident reporting is the way the data are gathered. Traditional mechanisms have utilized self-reports to clinically significant medical errors; yet the correlation with actual errors has been low (Cullen, Bates, & Small, 1995). However, self reports are still a widely used method for error recording, especially in studies examining associations between individual and organizational risk factors and medical errors. The exemplar studies in this area have used single-item open-ended assessments (Hayashino, Utsugi-Ozaki, Feldman, & Fukuhara, 2012; Shanafelt et al., 2010, West et al., 2006). For example, Shanafelt et al. (2010) used one question (“Are you concerned you have made any major medical error in the last 3 months?”) to assess medical errors among 7905 American surgeons (Shanafelt et al., 2010). This study showed a strong association between medical errors reported by surgeons and burnout. Using the same methodology, West et al. (2006) and Hayashino et al. (2012) found the same relationship between burnout and medical error with residents and practicing physicians, respectively (Hayashino et al., 2012, West et al., 2006). The aforementioned studies highlight the link between error reporting and burnout. However, single-item assessments suffer from common method bias that overestimates relationships (Brannick, Chan, Conway, Lance, & Spector, 2010). In addition, retrospective and social desirability biases associated with single-item assessments can also confound the reported relationships between burnout and reported medical errors.