دانلود ترجمه مقاله درمان ضدترومبوزی فیبریلاسیون شریانی بخاطر بیماری اکلیلی

1. روش ها 2. نتایج 3. بحث و بررسی

زمینه: داده های محدودی از کارآزمایی های تصادفی که استفاده از درمان آنتی ترومبوتیک را در بیماران دچار فیبریلاسیون شریانی و بیماری شریان اکلیلی پایدار را ارزیابی می کنند، وجود دارد. روش ها: در یک کارآزمایی چند مرکزی برچسب باز انجام شده در ژاپن، به تصادف 2236 بیمار دچار فیبریلاسیون شریانی که تحت مداخله اکلیلی تراپوستی (PCI) یا پیوند عبور شریان اکلیلی (CABG) بیش از 1 سال قبل یا کسانی که با استفاده از آنژیوگرافی، بیماری شریان اکلیلی تایید شده بود و نیاز به واسکولاریزاسیون مجدد نداشتند، به درمان تک درمانی (منوتراپی) با ریواروکابان (یک ضدانعقاد خوراکی آنتاگونیست غیرویتامین K) یا درمان ترکیبی با ریواروکسابان بعلاوه یک عامل چند پلاکت منفرد)، تقسیم شدند. نقطه انتهایی اثربخشی اصلی، ترکیبی از حمله، امبولیسم سیستمی، سکته قلبی، آنژین ناپایدار که نیاز به واسکولاریزاسیون مجدد داشت یا مرگ بخاطر هرگونه بیماری، بود؛ این نقطه نهایی از نظر غیراقلیت بودن با یک حاشیه غیراقلیت 1.46، تحلیل شد. نقطه ایمنی انتهای، خونریزی زیاد، طبق ضابطه جامعه بین المللی ترومبوز و هموستاز بود؛ این نقطه انتهایی از نظر برتر بودن یا اکثریت، تحلیل شد. نتایج: این کارآزمایی زودهنگام متوقف شد که این بخاطر افزایش مرگ و میر در گروه درمان ترکیبی بود. تک درمانی ریواروکسابان، نسبت به درمان ترکیبی از نظر نقطه انتهایی اثربخشی اولیه، غیراقلیت بود، که نرخ های رویداد 4.14% و 5.75% به ازای هر بیمار-سال به ترتیب بود (نسبت خطر= 0.72؛ بازه اطمینان 95%= 0.55 تا 0.95؛ P<0.001 برای غیراقلیت بودن). تک درمانی ریواروکسابان نسبت به درمان ترکیبی از نظر نقطه ایمنی اولیه برتر و بهتر بود که نرخ های آنها به ترتیب 1.62 و 2.76 درصد در هر نفر-سال بود (نسبت خطر= 0.59؛ بازه اطمینان 95% = 0.39 تا 0.89؛ برای اکثریت P=0.01). نتیجه گیری: تک درمانی با ریواروکسابان به عنوان درمان ضدترومبوزی، نسبت به درمان ترکیبی از نظر بازدهی، غیراقلیت بود و از نظر ایمنی در بیماران دچار فیبریلاسیون شریانی و بیماری شریان اکلیلی پایدار، برتر بود.

BACKGROUND There are limited data from randomized trials evaluating the use of antithrombotic therapy in patients with atrial fibrillation and stable coronary artery disease. METHODS In a multicenter, open-label trial conducted in Japan, we randomly assigned 2236 patients with atrial fibrillation who had undergone percutaneous coronary intervention (PCI) or coronary-artery bypass grafting (CABG) more than 1 year earlier or who had angiographically confirmed coronary artery disease not requiring revascularization to receive monotherapy with rivaroxaban (a non–vitamin K antagonist oral anticoagulant) or combination therapy with rivaroxaban plus a single antiplatelet agent. The primary efficacy end point was a composite of stroke, systemic embolism, myocardial infarction, unstable angina requiring revascularization, or death from any cause; this end point was analyzed for noninferiority with a noninferiority margin of 1.46. The primary safety end point was major bleeding, according to the criteria of the International Society on Thrombosis and Hemostasis; this end point was analyzed for superiority. RESULTS The trial was stopped early because of increased mortality in the combination-therapy group. Rivaroxaban monotherapy was noninferior to combination therapy for the primary efficacy end point, with event rates of 4.14% and 5.75% per patient-year, respectively (hazard ratio, 0.72; 95% confidence interval [CI], 0.55 to 0.95; P<0.001 for noninferiority). Rivaroxaban monotherapy was superior to combination therapy for the primary safety end point, with event rates of 1.62% and 2.76% per patient-year, respectively (hazard ratio, 0.59; 95% CI, 0.39 to 0.89; P=0.01 for superiority). CONCLUSIONS As antithrombotic therapy, rivaroxaban monotherapy was noninferior to combination therapy for efficacy and superior for safety in patients with atrial fibrillation and stable coronary artery disease.

بخشی از ترجمه مقاله (صفحه 9 فایل ورد ترجمه)