دانلود ترجمه مقاله تقویت ظرفیت نوآوری کشاورزی

1. مقدمه 2. نقش دلالان نوآوری به عنوان کاتالیزورهای سیستم نوآوری 3. ظهور و نقش دلالان نوآوری در AIS هلند 4. دلالان نوآوری در کشورهای در حال توسعه و نوظهور- مشاهدات و گزینه ها 5. نتیجه گیری و کاربردهای سیاستی

چکیده – با در نظر گرفتن کشاورزی هلند به عنوان مثال، این مقاله ظهور و نقش دلالان نوآوری در تحریک تعامل سیستم نوآوری کشاورزی و ظرفیت سازی نوآوری را بررسی می کند و نقش بالقوه در کشاورزی کشورهای در حال توسعه و نوظهور را منعکس می کند و اینکه چگونه پیدایش و کارکرد آنها را می توان تقویت کرد. این مقاله نتیجه گیری می کند که دلالی نوآوری احتمالاً در کشورهای در حال توسعه دخیل باشد، اینکه سرمایه گذاری دولتی یا دهنده ممکن است برای غلبه بر کشش های ذاتی مربوط به مشروعیت و تامین سرمایه چنین بازیگران در سیستم نوآوری لازم است و اینکه ترغیب ظهور دلالان نوآوری نیاز به سیاستی دارد که از یادگیری و تجربه آموزی نهادی پشتیبانی می کند تا تضمین کند که دلالان واقعاً در جای درستی قرار گرفته اند. مقدمه: در بخش کشاورزی چند کارکردی سریعاً در حال تغییر کنونی، نوآوری یک استراتژی اساسی برای دستیابی به اهداف اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی است. اکثر کشورها تلاش می کنند تا تمهیدات پشتیبانی از نوآوری کشاورزی خود را اصلاح و تکامل بخشند تا ظرفیت های انعطاف پذیر و واکنشگر برای دستیابی به این اهداف بوجود آید. این در کشورهای در حال توسعه بسیار ضروری و فوری است، زیرا کشاورزی به عنوان یک مولفه اساسی از اقتصاد انها باقی می ماند و نوآوری کلید رشد کشاورزی پایدار مورد نیاز برای کاهش فقر است. در مرکز این اصلاحات و فرآیند تکامل، حرکت از یک روش خطی برای رسیدن به نوآوری است که در آن تحقیقات و توسعه کشاورزی بخش دولتی، تکنولوژی جدیدی را به صورت خط لوله ای ارائه می دهد، حرکت به سمت یک روش سیستمی که در آن نوآوری نتیجه فرآیند شبکه سازی، یادگیری تعاملی و مذاکره و تعامل میان مجموعه ای ناهمگن از بازیگران است. روش سیستم ها، می داند که نوآوری در کشاورزی فقط در مورد بکار گیری تکنولوژی های جدید نیست؛ بلکه نیاز به تعادل و توازن میان شیوه های کشاورزی فنی جدید و روش های دیگر سازمان دهی دارد، برای مثال بازار، نیروی کار، تصدی زمین و توزیع منافع.

Taking the case of Dutch agriculture as an example, this paper examines the emergence and role of innovation brokers in stimulating agricultural innovation system interaction and innovation capacity building, and reflects upon their potential role in developing and emerging countries’ agriculture and how their emergence and functioning can be fostered. It concludes that innovation brokerage is likely to be relevant in developing countries, that public or donor investment may be needed to overcome inherent tensions regarding the legitimacy and funding of such players in the innovation system and that stimulating the emergence of innovation brokers requires a policy that supports institutional learning and experimentation to ensure that the brokers become locally embedded. Introduction: In the current fast-changing multifunctional agricultural sector, innovation is a central strategy to achieve economic, social and environmental goals. Many countries are attempting to reform and evolve their agricultural innovation support arrangements to develop flexible and responsive capacities to achieve these goals. This is particularly urgent in developing countries as agriculture remains a central element of their economies and innovation is a key to the sustainable agricultural growth needed to reduce poverty (Thomas and Slater, 2006). Central to this reform and evolution process is the shift from a linear approach to innovation in which public sector agricultural research and extension delivers new technology in a pipeline configuration, to a systems approach in which innovation is the result of a process of networking, interactive learning and negotiation among a heterogeneous set of actors (Leeuwis, 2004; World Bank, 2006; Röling, 2009). The systems approach recognises that agricultural innovation is not just about adopting new technologies; it also requires a balance amongst new technical practices and alternative ways of organising, for example, markets, labour, land tenure and distribution of benefits (Dormon et al., 2007; Adjei-Nsiah et al., 2008).