جواد عباسی

The present study investigated mechanisms of change for two group treatments for social anxiety disorder (SAD): cognitive behavioral group therapy (CBGT) and mindfulness and acceptance-based group therapy (MAGT). Participants were treatment completers (n = 37 for MAGT, n = 32 for CBGT) from a randomized clinical trial. Cognitive reappraisal was the hypothesized mechanism of change for CBGT. Mindfulness and acceptance were hypothesized mechanisms of change for MAGT. Latent difference score (LDS) analysis results demonstrate that cognitive reappraisal coupling (in which cognitive reappraisal is negatively associated with the subsequent rate of change in social anxiety) had a greater impact on social anxiety for CBGT than MAGT. The LDS bidirectional mindfulness model (mindfulness predicts subsequent change in social anxiety; social anxiety predicts subsequent change in mindfulness) was supported for both treatments. Results for acceptancewere less clear. Cognitive reappraisalmay be a more important mechanism of change for CBGT thanMAGT, whereas mindfulness may be an important mechanism of change for both treatments.

مطالعه حاضر، مکانیزمهای تغییر دو درمان گروهی برای اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) را بررسی می کند: درمان گروهی شناختی رفتاری (CBGT) و درمان گروهی مبتنی بر ذهن آگاهی و پذیرش (MAGT). شرکت کنندگان، درمانجویانی از یک کارآزمایی بالینی تصادفی بودند (37=n برای MAGT و 32=n برای CBGT). ارزیابی مجدد شناختی، مکانیزم تغییر فرضی برای CBGT بود. ذهن آگاهی و پذیرش، مکانیرمهای تغییر فرضی برای MAGT بودند. نتایج تحلیل نمره تفاوت مکنون (LDS) نشان داد که جفت کردن ارزیابی مجدد شناختی (که در آن ارزیابی مجدد شناختی به صورت منفی با نرخ بعدی تغییر در اضطراب اجتماعی مرتبط است)، تأثیر بیشتری بر اضطراب اجتماعی برای CBGT در مقایسه با MAGT دارد. مدل ذهن آگاهی دوجهته LDS (ذهن آگاهی تغییر بعدی در اضطراب اجتماعی را پیش بینی می کند؛ اضطراب اجتماعی تغییر بعدی در ذهن آگاهی را پیش بینی می کند)، به وسیله هر دو درمان مورد حمایت قرار گرفت. نتایج برای پذیرش کمتر واضح بود. ارزیابی مجدد شناختی ممکن است یک مکانیزم تغییر مهم تر برای CBGT در مقایسه با MAGT باشد، در حالیکه ذهن آگاهی ممکن است یک مکانیزم تغییر مهم برای هر دو درمان باشد.

Background: The link between inattention and hyperactivity/impulsivity and poor academic outcomes is well established. Children with mild difficulties can go unnoticed yet may be at risk of poor academic outcomes. Aims: To investigate the link between a continuum of inattention, hyperactivity and impulsivity at age five and academic attainment at age 11. Sample: The sample comprised 46,369 children from 1812 English primary schools. Methods: Reading andmathematicswhen starting school. Teachers rated behaviour at age five. English andmathematics were assessed at age 11. Results: A substantive negative direct relationshipwas found between the severity of inattentive behaviour at age 5 and attainment at age 11. Hyperactivitywas not significant but impulsivity wasweakly but positively associated with attainment. These relationships applied across the whole range of behaviour scores. Conclusions: Investigation of the continuumof symptoms has important implications for the teachers; particularly for those children with mild inattention whose difficulties may go unnoticed

پیشینه: ارتباط بین بی توجهی و بیش فعالی/تکانشگری و نتایج ضعیف تحصیلی به خوبی مشخص شده است. امکان دارد که کودکان دارای مشکلات خفیف تشخیص داده نشوند اما هنوز هم ممکن است در معرض خطر نتایج ضعیف تحصیلی باشند. اهداف: بررسی کردن ارتباط بین پیوستار بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری در سن پنج سالگی و دستاورد تحصیلی در سن 11 سالگی. نمونه: نمونه شامل 46،369 کودک از 1812 مدرسه ابتدایی در انگلستان بود. روشها: خواندن و ریاضیات در شروع مدرسه ارزیابی شد. معلمان رفتار کودک را در پنج سالگی درجه بندی کردند. توانایی خواندن انگلیسی و ریاضیات در سن 11 سالگی ارزیابی شد. نتایج: یک ارتباط مستقیم منفی قابل توجه بین شدت رفتار بی توجهی در سن 5 سالگی و دستاوردها در سن 11 سالگی پیدا شد. بیش فعالی ارتباط معناداری با دستاوردها نداشت اما تکانش گری به صورت ضعیف اما مثبت با دستاوردها مرتبط بود. این ارتباطها در نمرات تمام حوزه های رفتار، وجود داشت. نتیجه گیری: بررسی پیوستار نشانه ها، تلویحات مهمی برای معلمان دارد؛ مخصوصاً در مورد کودکان دارای بی توجهی خفیف که ممکن است مشکلاتشان تشخیص داده نشود.

A recent study by Iverach et al. (Journal of Communication Disorders, 2010) compared persons who stutter with two normative samples in the context of the five-factor model of personality measured by the NEO Five-Factor Inventory (NEO-FFI). Persons who stutter were characterized by higher Neuroticism, lower Conscientiousness and lower Agreeableness scores in contrast to the normative data from an Australian and a United States sample. Moreover, the authors report that the scores on all five personality dimensions in the stuttering group were within those of the normative samples. A shortcoming of the Iverach et al. study is the lack of a matched control group. In the present study we compared persons who stutter with a control group matched to age and gender. Furthermore, none of the controls had a history of personal and family stuttering. The findings with respect to Neuroticism could be replicated in our sample. But in contrast to Iverach et al. we found higher Conscientiousness and Agreeableness scores in persons who stutter compared to the control group. Learning outcomes: The reader of the present study will learn that elevated Neuroticism scores can be observed in persons who stutter across cultures such as Germany or Australia. With respect to other personality dimensions such as Conscientiousness or Agreeableness the picture is much more difficult.

مطالعه اخیری که به وسیله ایوراچ و همکاران انجام شد (نشریه اختلالات ارتباطی، 2010)، افراد مبتلا به لکنت زبان را با دو نمونه هنجاری در زمینه مدل پنج عاملی شخصیت که با پرسشنامه پنج عاملی NEO (NEO-FFI) اندازه گیری می شود، مقایسه کردند. افراد مبتلا به لکنت زبان در مقایسه با داده های هنجاری حاصل از یک نمونه از استرالیا و یک نمونه از ایالات متحده، با نمرات روان رنجورخویی بالاتر، وظیقه شناسی پایین تر و خوشایندی پایین تر مشخص شدند. به علاوه نویسندگان گزارش کردند که نمرات در همه ابعاد پنجگانه شخصیتی در گروه مبتلا به لکنت زبان، در حدود نمرات نمونه های هنجاری بود. یکی از کاستی های مطالعه ایوراچ و همکاران، نداشتن گروه کنترل همتاشده است. در مطالعه حاضر، ما افراد مبتلا به لکنت زبان را با گروه کنترلی که از نظر سن و جنسیت همتا شده اند، مقایسه می کنیم. به علاوه هیچ یک از اعضای گروه کنترل، سابقه لکنت زبان شخصی یا خانوادگی را نداشتند. یافته های مربوط به روان رنجورخویی در مطالعه ما تکرار شد. اما بر خلاف مطالعه ایوراچ و همکاران، ما نمرات وظیفه شناسی و خوشایندی بالاتری را در افراد مبتلا به لکنت زبان در مقایسه با گروه کنترل یافتیم. نتایج آموزنده: خواننده مطالعه حاضر خواهد آموخت که نمرات برافراشته روان رنجورخویی می تواند در افراد مبتلا به لکنت زبان در فرهنگهایی مانند استرالیا و آلمان دیده شود. با در نظر گرفتن سایر ابعاد شخصیتی از قبیل وظیفه شناسی و خوشایندی، این تصویر پیچیده تر است.